ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ

Εφιάλτης στις “πανελλ-αγχωτικές εξετάσεις”

Μπήκε ο Μάρτης. Οι μήνες και οι μέρες τελειώνουν, καθώς οι μαθητές της
τρίτης Λυκείου ετοιμάζονται για την τελική ευθεία των πανελλαδικών εξετάσεων. Καιρός για επανάληψη. 

γράφει η Στέλλα Τσαμπούκου

Η ύλη είναι συγκεκριμένη και έχει παραδοθεί. Ένας μαθητής
είναι σίγουρος για τον εαυτό του, εφόσον έχει διαβάσει, οπότε θα είναι και
έτοιμος να έλθει αντιμέτωπος με την “προσομοιωτική” εξέταση. “Σαν να δίνετε
πανελλήνιες, έχετε 3 ώρες μπροστά σας”, θα πει ο καθηγητής. Το γραπτό μένει κενό
για μερικά λεπτά και οι πρώτες κρύες σταγόνες ιδρώτα εμφανίζονται στα μέτωπα…

Ποιος τύπος φυσικής είναι αυτός που πρέπει να χρησιμοποιήσω;
Γιατί δεν
θυμάμαι να αναλύσω δευτερεύουσες προτάσεις στο άγνωστο κείμενο;
Τι λέει στην
67 σελίδα της ιστορίας για το κρητικό ζήτημα;

Ερωτήσεις
που δημιουργούν αυτό το κενό ανάμεσα στον μαθητή και την λευκή κόλλα χαρτί.

Τα αποτελέσματα της προσομοίωσης είναι αυτά που θα δείξουν
αν τα κενά που έχει ο μαθητής καλύπτονται ή όχι σε αυτόν τον ελάχιστον χρόνο
που απομένει, αποτελώντας το εναρκτήριο έναυσμα άγχους και απόγνωσης. Ο όρος
“πανελλαδικές” μεταφράζεται στο νου των μαθητών ως ένα μέλλον που μπορεί να καταρρεύσει, ως
μία θεϊκή δύναμη που θα αποδείξει σε 4 μέρες αν αξίζουν ή όχι να συνεχίσουν να
προσπαθούν για τα όνειρά τους. Θυσιάζουν κομμάτια της αθωότητάς τους και
χαρακτηριστικά του ίδιου τους του εαυτού στον βωμό 12 ωρών εξέτασης.
Για να μην είμαστε και μονόπλευροι, υπάρχουν εκείνοι οι νέοι
που δηλώνουν πιο ψύχραιμοι και λογικοί και μπορούν να αναλογιστούν πως δρα αυτή
η διαδικασία στην ζωή τους με αντικειμενικότητα, όπως θα έπρεπε βασικά να
αντιδρούν όλοι. Δεν ξεκίνησαν τώρα αυτές οι εξετάσεις, υπάρχουν εδώ και πολλά
χρόνια θα έπρεπε να έχει μεριμνήσει το κράτος και η εκπαίδευση κατ’ επέκταση για
την σωστή ενημέρωση σχετικά με την λειτουργία τους. Το μάθημα του
επαγγελματικού προσανατολισμού θα έπρεπε να διδάσκεται με περισσότερη
υπευθυνότητα και το φαινόμενο “αναπληρώνω στην ώρα του επαγγελματικού
προσανατολισμού ένα απ’ τα βασικά μαθηματα”, να εκλείψει.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και κάποιοι μαθητές που
υποκύπτουν στην πίεση και καταφεύγουν ακόμα και σε φαρμακευτική αγωγή (ταμπού ανάμεσα στους μαθητές). Ορισμένοι
υπόκεινται και σε κρίσεις πανικού ή/και ακόμα σε σοβαρότατες ψυχολογικές μορφές
ασθένειας. Αυτό όμως που αποτελεί πρόβλημα είναι πως οι μαθητές δυσκολεύονται
να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και αρνούνται να ανοιχτούν στην οικογένεια,
τους καθηγητές ακόμα και τους φίλους τους.
Ο κοινωνικός περίγυρος συμμερίζεται την αγωνία
του μαθητή και βιώνει με τον δικό του τρόπο τον γολγοθά των εξετάσεων. “Πώς θα
πληρώσω όλα αυτά τα φροντιστήρια;” “Πώς μπορώ να του μειώσω το άγχος; Αν πάει έτσι
θα μπλοκάρει την ώρα της εξέτασης και πάνε χαμένα όλα μας τα όνειρα”, θα σκεφτεί
ένας γονιός. Οι γονείς, λόγω της θέσης του άμεσου παρατηρητή, πανικοβάλλονται
περισσότερο απ’ όσο ο ίδιος ο μαθητής. Αυτό συμβαίνει γιατί πιέζονται
οικονομικά (λεφτά για φροντιστήρια-σχολεία-ιδιαίτερα) και κοινωνικά, καθώς
θέλουν να πετύχει το παιδί τους με τον πιο ανώδυνο τρόπο τους στόχους του και
να πάρει την ζωή στα χέρια του ως “ολοκληρωμένος” “μορφωμένος” και “ικανός”
πολίτης, φοιτητής μίας δυνατής σχολής που θα του ανοίξει τους ορίζοντες για μία
εύπορη ζωή. Ο μαθητής από την άλλη έχει την αποτυχία στο μυαλό του ως “δεν
πειράζει, θα ξαναδώσω”, χωρίς να υπολογίζει τον παράγοντα γονείς. Έρχεται
εκείνη η συζήτηση κάποια στιγμή που αντιλαμβάνεται το παιδί ότι οι γονείς του
αγωνιούν και μοχθούν να πετύχει εκείνος του στόχους του, μεταβάλλοντας τον
δείκτη άγχους στο διπλάσιο. Άθελά τους οι γονείς επιβαρύνουν ψυχολογικά το
παιδί τους και εκείνο φυσικά δεν μπορεί να τους επιρρίψει ευθύνες. Είναι
δύσκολο για έναν νέο άνθρωπο 18 χρόνων να σηκώσει το βάρος της αποτυχίας, παρ’
ότι φαντάζει απλό στην αρχή.
Στην συνέχεια, είναι οι φίλοι και οι συμμαθητές, που βιώνουν
μαζί με τον μαθητή τον εφιάλτη των εξετάσεων. Η απάντηση στην ερώτηση “αν
γνώριζες πριν την ημέρα των εξετάσεων ένα θέμα, θα το μοιραζόσουν με τους
συμμαθητές σου;” ήταν “με πολύ επιλεγμένα άτομα που θεωρώ φίλους μου ναι, αλλά
μην ξεχνάμε ότι οι πανελλήνιες είναι ένας διαγωνισμός και μπορεί να μου πάρουν
την θέση στη σχολή”. Επεμβαίνει ο θεσμός των πανελληνίων εξετάσεων στην
διαμόρφωση των ανθρωπίνων σχέσεων; Ρητορική η ερώτηση, καθώς δεν υπάρχει σαφής
και βέβαιη απάντηση. Δεν αποκλείεται όμως οι μαθητές να εμφανίσουν
ανταγωνιστική συμπεριφορά έναντι κάποιων συμμαθητών τους, κλονίζοντας την
μεταξύ τους σχέση.
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να εκφέρω τις
ανησυχίες μου ως παθούσα. Κάθε μορφή εξέτασης μπορεί να προκαλέσει προβλήματα
στον εξεταζόμενο και στο κοινωνικό του περιβάλλον. Η μόνη λύση για αποφυγή
οποιουδήποτε προβλήματος είναι η επικοινωνία. Μέσω της
επικοινωνίας γινόμαστε καλύτεροι, δυνατότεροι, λογικότεροι… η αποτυχία είναι
έναυσμα για εσωτερική αναζήτηση και περαιτέρω προσπάθεια. Η επιτυχία είναι
προσωπικό θέμα του καθενός και κανενός άλλου… να θυμάστε πως ο επιμένων νικά, αλλά και ο υπομένων νικά.

Παρόμοια Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button