Τo δημόσιo νοσοκομείo, μέσα από μία προσωπική εμπειρία  

Απομεσήμερο της 28ης Οκτωβρίου 2017. Μια δύσκολη (λόγω βροχής και ομίχλης) ημέρα στον Παρνασσό, λίγα χιλιόμετρα πριν την ολοκλήρωση της  κατάβασης από τους πανέμορφους Καταρράκτες της Τρύπης.

γράφει ο Δημήτρης Σταυρίδης *

Βιαστικό, απρόσεκτο πάτημα στο γλιστερό μονοπάτι. Το πόδι έφυγε προς τα έξω, το κορμί βρέθηκε στον αέρα κι έσκασα σαν το σακί στον από κάτω βράχο. Στάθηκα τυχερός. Κανένα εμφανές κάταγμα ή άλλος τραυματισμός, εκτός από το οδυνηρό βγάλσιμο του αριστερού ώμου.

Μετά από πρόχειρη επίδεση η ομάδα συνέχισε την κατάβαση. Σε μία ώρα περίπου και με δυσκολία φτάσαμε στην αρχή του μονοπατιού. Με ένα 4Χ4 που μας περίμενε, κατεβήκαμε το χωματόδρομο και καταλήξαμε στον ασφάλτινο δρόμο της Άνω Τιθορέας. 

Και τώρα, ποιος να με αναλάβει; Όσο κατεβαίναμε, οι υπόλοιποι της ομάδας που (βλέποντας και τον καιρό) προτίμησαν τους καφέδες και τα τσίπουρα της Άνω Τιθορέας πάσχιζαν, ειδοποιημένοι με το κινητό, να επικοινωνήσουν με κάποιο γιατρό. Όλοι μας είπαν το ίδιο: “Η περίπτωση απαιτεί εξοπλισμένο ιατρείο και το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να τον πάτε σε δημόσιο νοσοκομείο”. Ήταν και η μέρα τέτοια… Πού να βρεθεί γιατρός, ορθοπεδικός, ιδιώτης…κλπ. κλπ.            

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για Αθήνα και σε τρεις ώρες φτάσαμε στο ΚΑΤ, στα “Επείγοντα”. Μόλις με είδαν οι εφημερεύοντες ιατροί και χωρίς περιττές διατυπώσεις με έστειλαν στο ακτινολογικό. 

Η ακτινογραφία βγήκε αμέσως. Η διάγνωση ήταν τάχιστη. Εξάρθρωση αριστερού ώμου, κατάγματα δεν φαίνονται. Απαιτείται άμεση ανάταξη. Έλα μου όμως που, τέσσερις και βάλε ώρες μετά το ατύχημα, ο ώμος είχε κοκκαλώσει, οι μύες είχαν πετρώσει και εγώ, ασυναίσθητα, τους έσφιγγα ακόμη περισσότερο! 

Ο Επιμελητής που με είχε αναλάβει, με το ένα πόδι του στη μασχάλη μου και με τα δυο του χέρια να τραβούν κόντρα, να στρίβουν και να τεντώνουν το βραχίονα μου, κάποια στιγμή μου είπε: “Κύριε Δημήτρη, ο ώμος δεν θα μπει στη θέση του, αν δε βοηθήσεις! Πρέπει να με εμπιστευθείς και να χαλαρώσεις.” Αυτό έκανα. Τον εμπιστεύθηκα και χαλάρωσα, όσο μπορούσα τουλάχιστον. 

Κι έτσι, τεντώνοντας, στρίβοντας και μαλάζοντας, φθάνει κάποια στιγμή που με ένα ξαφνικό και δυνατό τράβηγμα (ειλικρινά δεν ξέρω πώς τα κατάφερε) ακούω ένα “κλακ”, πονάω, κι ο ώμος μπαίνει στη θέση του. 

Ξανά στο ακτινολογικό. Η νέα ακτινογραφία έδειξε πως η ανάταξη του εξαρθρωμένου ώμου έγινε επιτυχώς. Ακολούθησε ανάρτηση – επίδεση του βραχίονα από άλλο γιατρό. Αφού ο Επιμελητής που με είχε αναλάβει βεβαιώθηκε πως ήμουν εντάξει, μου ζήτησε τα στοιχεία μου για τη συμπλήρωση της καρτέλας  καταγραφής του περιστατικού, μου έδωσε τις απαραίτητες συμβουλές για την αποθεραπεία, μου είπε τι πρέπει να κάνω και τι πρέπει να αποφεύγω, μου μίλησε για ενδεχόμενη φυσικοθεραπεία μετά την πάροδο ενός μηνός, μου είπε πως είναι πάντα στη διάθεση μου για κάθε απορία, μου ευχήθηκε ταχεία ανάρρωση, με χτύπησε ενθαρρυντικά στην πλάτη και έφυγε βιαστικά για το επόμενο περιστατικό. 

Έτσι απλά! Δεν πρόφτασα, μέσα στην παραζάλη μου ούτε να τον ευχαριστήσω! Το μόνο που έμαθα είναι πως ονομάζεται Παναγιώτης Τσαΐλας και πως είναι Επιμελητής Β’ στο Δ’ Ορθοπεδικό Τμήμα του ΚΑΤ.

Στα επόμενα δέκα λεπτά είχα τελειώσει και έφευγα από το νοσοκομείο για το σπίτι. Στη Γραμματεία, το μόνο στοιχείο που ζήτησαν από τους συνοδούς μου  ήταν το ΑΜΚΑ.

*****

Πάντοτε είχα εμπιστοσύνη στο δημόσιο νοσοκομείο. Πάντοτε προτιμούσα τους γιατρούς ενός δημόσιου νοσοκομείου (και όχι μόνο γιά λόγους οικονομικούς). Μετά και από το συγκεκριμένο περιστατικό, η εμπιστοσύνη μου αυτή πολλαπλασιάσθηκε. 

Δεν μπορώ να κατανοήσω, λοιπόν, όλους αυτούς τους καλοθελητές κονδυλογράφους κι  όλα αυτά τα δημόσια πρόσωπα, που βγαίνουν στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση και παριστάνουν τους τιμητές του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και μιλούν για το πόσο ατελέσφορο είναι και το πόσο αναποτελεσματικό και προβληματικό αποδεικνύεται και το πόσο στοιχίζει στο φορολογούμενο πολίτη και στο πόσες ύποπτες συναλλαγές εκει μέσα γίνονται. 

Δεν θέλω να αποστρέψω το βλέμμα από τα προβλήματα που αυτό το Δημόσιο Σύστημα Υγείας παρουσιάζει. Ούτε να κρύψω κάτω από το χαλί τις ελλείψεις σε προσωπικό και σε υλικά, την ανεπαρκή κτιριοδομική υποδομή και την ελλιπή χρηματοδότηση του. Όμως, σε συνθήκες ανάγκης, όλοι σ’ αυτό προστρέχουμε. 

Ας μην, λοιπόν, τόσο πολύ, τόσο εμπαθώς και τόσο ανειλικρινώς το πυροβολούμε!

02 Νοεμβρίου 2017

*Μέλος της Ε.Π. Των “Πολιτών σε Δράση Χαϊδαρίου”