Γιώργος Ταμπανιάν, μέλος τμήματος Αναπηρικής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
Τα νέα δεδομένα διαχείρισης της πανδημίας σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο, με την ταυτόχρονη έναρξη των εμβολιασμών σε όλη την χώρα, εγείρουν σημαντικά θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης. Τα κριτήρια, αλλά και ο τρόπος υλοποίησης των προτεραιοτήτων ως προς την εμβολιαστική κάλυψη, ποικίλουν ανάλογα με την περιοχή αναφοράς, η ανάγκη όμως παραμένει η ίδια.
Δεν είναι άλλη από την ανάγκη ορθολογικής διαχείρισης, με όρους ουσίας, ξεκινώντας από τους πλέον πληττόμενους, που διαχρονικά παραμένουν οι κοινωνικά και οικονομικά ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού. Στο πλαίσιο αυτό, τα άτομα με αναπηρία στην χώρα μας θα έπρεπε να αποτελέσουν μια από τις πρωταρχικές ομάδες στόχου. Το έχουμε δει άλλωστε να αναφέρεται από το σύνολο των διεθνών οργανισμών και φορέων, όπως τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αλλά και τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το Υπουργείο εκ του αποτελέσματος αγνόησε και εξακολουθεί να αγνοεί τις πλέον ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού μας –ως προς τον εμβολιασμό– και αποδίδει στον λαό και ιδιαίτερα στα νέα παιδιά τις ευθύνες για τη διασπορά.
Ωστόσο, μεταξύ άλλων παραλείψεων της κυβέρνησης θα ήθελα σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι και σε τοπικό επίπεδο, και συγκεκριμένα στο Δρομοκαΐτειο, αγαπητοί φίλοι, η πιο ευαίσθητη μερίδα της μεγάλης αναπηρικής οικογένειας, δηλαδή οι ψυχικά ασθενείς τρόφιμοι, οι οποίοι εκ των πραγμάτων δεν είναι σε θέση τήρησης μέτρων ατομικής υγιεινής και προφύλαξης, ελεύθεροι να μετακινούνται στις τοπικές κοινωνίες –οι ακίνδυνοι για άλλους λόγους, αλλά επικίνδυνοι για τη διασπορά covid- όχι μόνο έμειναν ανεμβολίαστοι αλλά εφόσον ένας μεγάλος αριθμός εξ αυτών είναι πλέον φορείς της νόσου παραμένουν ανυπεράσπιστοι στοιβαγμένοι- ανάρμοστα θα έλεγε ο ΠΟΥ- χωρίς ανθρωπιά θα έλεγαν τα όργανα της Ε.Ε.
Τα ερωτήματα – αιτήματά μου προς οποιονδήποτε εισαγγελέα, υπουργό ή πρόεδρο του εν λόγω ιδρύματος είναι:
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι αφέθηκαν τελευταίοι να εμβολιαστούν;
Γιατί δεν προστατεύθηκαν οι τοπικές κοινωνίες, όπως Αιγάλεω, αγία Βαρβάρα, Περιστέρι, Χαϊδάρι και ενδεχομένως Κέντρο Αθήνας, μιας και μετακινούνται με τα ΜΜΜ;
Γιατί ενώ υπάρχει αυτό το τραγικό αποτέλεσμα κι ενώ το συγκεκριμένο νοσοκομείο δεν έχει την κατάλληλη υποδομή από άποψη προσωπικού και χώρων να περιθάλψει τέτοιου είδους περιστατικά δεν διοχετεύονται οι ασθενείς με Covid σε άλλα νοσοκομεία αναφοράς;
Με μεγάλο συναίσθημα ευθύνης, ανθρωπιάς και πολιτισμού στις παραπάνω γραμμές προσπάθησα να εκφράσω τη έντονη αγωνία της τοπικής κοινωνίας ως ενεργό μέλος της μεγάλης αναπηρικής οικογένειας.
