Κατεργάρη Χαϊδαριώτη… Το μόνο που θέλεις είναι να λιάζεσαι στην Κυανή Ακτή Σκαραμαγκά!
Φαίνεται ότι η πρώτη απόφαση του ΣτΕ σχετικά με την αίτηση ακύρωσης του Δήμου Χαϊδαρίου για τον διαγωνισμό που αφορά την εκποίηση της Προβλήτας 4 του Σκαραμαγκά δεν ήταν αναμενόμενη και πόνεσε πολύ. Φυσικά μέχρι την τελική απόφαση (εκδίκαση στις 18 Ιανουαρίου και έκδοση απόφασης μέσα στην επόμενη άνοιξη) υπάρχει δρόμος και τίποτε δεν έχει κριθεί, αλλά κανένας δεν είναι πια σίγουρος -ούτε στην πλευρά του επενδυτή ούτε της κυβέρνησης- ότι “έχει το γάιδαρό του δεμένο”.
Έτσι λοιπόν, άρχισε η επικοινωνιακή “αντεπίθεση”. Αναμενόμενη. Αλιεύσαμε από τον capital.gr ένα άρθρο του Γιώργου Κράλογλου, αληθινό μαργαριτάρι. Ειρωνεύεται σκληρά -νομίζει- όσους “ονειρεύονται παραλίες να λιάζονται” και την ίδια ώρα παραθέτει όλη τη λίστα των χιλιοειπωμένων, αφελών κοινοτοπιών για την αποβιομηχάνιση της χώρας, ότι τάχα μου δηλαδή φταίει ένας ανεπρόκοπος και τεμπέλης λαός που θέλει παραλίες και φραπέδες. Το μόνο που παραλείπει -ω του θαύματος- είναι έστω και μια στοιχειώδης αναφορά στο περιεχόμενο των ενστάσεων και των επιχειρημάτων του Δήμου Χαϊδαρίου (βλέπε “Θέλουμε τα ναυπηγεία, αλλά δεν απεμπολούμε το συμφέρον της πόλης και των κατοίκων”), όπως βέβαια και τη θέση του για το ίδιο το Ναυπηγείο. Άβυσσος η ψυχή του αναλυτή…
Όσα γράφει ο κ. Κράλογλου και θεωρεί αξιωματικά σωστά, μπορούν να είναι η αφορμή δεκάδων άρθρων για την οικονομική κάθοδο της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν έχουμε σκοπό βέβαια να το κάνουμε αυτό. Αλλά, εκείνα τα περί Νιάρχου και Ανδρεάδη τι τα ήθελε; Ο μεν Νιάρχος ξεφορτώθηκε το Ναυπηγείο όταν ξεκίνησε η κρίση των ναυπηγήσεων. Το τι ακολούθησε στην περίοδο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και πόσα χρήματα του ελληνικού λαού χάθηκαν σε αυτή την καταβόθρα είναι άλλη συζήτηση με ξεκάθαρες ευθύνες (ενδεικτικά, βλέπε Έτσι λεηλατήθηκε το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά – Περιστατικά σκανδαλωδών συμπεριφορών, από ντόπιους και ξένους). Ο δε Ανδρεάδης, “πυροβολήθηκε” το 1975 με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Παναγή Παπαληγούρα για ένα σκασμό από διαπιστωμένα τραπεζικά σκάνδαλα στην περίοδο της χούντας, όταν χειριζόταν τα λεφτά των καταθετών σαν κληρονομιά της γιαγιάς του. Ως πότε θα πιπιλίζουν την “καραμέλα Ανδρεάδη” και τη “σοσιαλμανία” του Καραμανλή;
Ας δούμε τι γράφει ο Γιώργος Κράλογλου, για να έχουμε μια εικόνα του τι θα αντιμετωπίσουμε όσο θα πλησιάζει η ώρα της τελικής κρίσης του ΣτΕ.
Κυανή Ακτή ο Σκαραμαγκάς…
Δουλειές για 1.000.000 άνεργους δεν έχουμε. Θα τους δώσουμε όμως παραλίες να λιάζονται. Ξηλώνουμε στον Σκαραμαγκά τα ναυπηγεία και ξεκινάμε από εκεί…
Στον “πάγο” η μεταβίβαση του ακινήτου της Εταιρείας Ακινήτων του Δημοσίου (ΕΤΑΔ) στον εφοπλιστή Γιώργο Προκοπίου, καθώς η Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) έκανε δεκτή την αίτηση του Δήμου Χαϊδαρίου να μην υπογραφεί η σχετική σύμβαση μέχρι να υπάρξει οριστική απόφαση από το Ανώτατο Δικαστήριο για την αίτηση ακύρωσης του διαγωνισμού που έχει υποβάλλει ο Δήμος.
Και γιατί όλα αυτά; Γιατί o Δήμος εκτιμά (σύμφωνα με το ρεπορτάζ του κ. Κώστα Κετσιετζή) ότι αποτελεί ζώνη παραλίας και αιγιαλού και πρέπει να διασφαλίζεται η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών σε αυτή…
Τι τους θέλουμε τους Προκοπίου και τα ναυπηγεία στην Ελλάδα… Κακοπεράσαμε τόσα χρόνια με τα κρατικά ναυπηγεία μας, που είχαν κάνει τη Σιγκαπούρη να τρέμει…; Τη Γερμανία να ψάχνεται…;
Τυχαία ήρθαν και οι Κινέζοι στην Ελλάδα;
Είχαν τρομάξει τότε που εμείς, ως σύντροφοι μαχητές, του 1975-1985, ξελαρυγγιαστήκαμε ενάντια στον Νιάρχο τον ληστή… Τότε που καταφέραμε αντί να πουλήσουμε διυλιστήρια και ναυπηγεία να τα περάσουμε στο κράτος… Και από εκεί στις τσέπες των ιθαγενών…
Τι δηλαδή, θα μας τρόμαζε η τότε, δεύτερη, πετρελαϊκή κρίση; Σιγά το πράγμα…
Αυτό το θαύμα ήρθαν στην Ελλάδα να δουν οι Κινέζοι. Πώς πήραμε στα χέρια μας την ιδιωτική ναυπηγική βιομηχανία από τους Νιάρχους, τους Ανδρεάδηδες και άλλους ανεπρόκοπους… της ιδιωτικής οικονομίας.
Πώς ανεβάσαμε τα κρατικά ναυπηγεία στα ουράνια… Και τώρα να θέλουν, κάποιοι Προκοπίου…, να προκόψουν σε βάρος της παραλίας μας, Κυανή Ακτή…, στον Σκαραμαγκά.
Ευτυχώς που εμείς δεν μασάμε…
Τι νόμισαν αυτοί που θέλουν να μας πάρουν τις παραλίες μας, απέναντι από τα κρατικά διυλιστήρια.
Ουρές περιμένουμε με τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας για μια ξαπλώστρα. Να ρίξουμε τις βουτιές μας και να πιούμε το καφεδάκι μας με τα χαρτζιλίκια της ελληνικής σοβιετίας, που ζει και βασιλεύει, γελώντας με τους ορκισμένους… της φιλελεύθερης οικονομίας.
Νόμισαν πως θα αφεθούμε στα χέρια των κατακτητών και των αποικιοκρατών των άλλων οικονομιών;
Εμείς είμαστε που τους ξεπαστρέψαμε τότε που ο υπόλοιπος κόσμος κοιμότανε στα σύννεφα της Ευρώπης, της ευρωζώνης και της παγκοσμιοποίησης.
Πρώτους ξεπαστρέψαμε τους 2-3 στη ναυπηγική και πετρελαϊκή βιομηχανία.
Ακολούθησαν τα αυτοκίνητα. Δεν αφήσαμε βίδα. Όχι μόνο στην Κεντρική και στη Βόρεια Ελλάδα. Και στα νησιά.
Πήραμε σβάρνα, στη συνέχεια, τις μεταλλευτικές επιχειρήσεις, τις χημικές, τα λιπάσματα, το χαρτί, το ξύλο, τη μεταλλουργία, τα είδη άμυνας. Μέχρι και τα ελαστικά κήπων και αυτοκινήτων. Τίποτε όρθιο.
Δεν πειράξαμε (για να έχουμε να λέμε…), βιοτεχνίες μέχρι 5 άτομα, ταβερνάκια, μπαράκια, σουβλατζίδικα, καφενέδες και μαγαζάκια με σουβενίρ, παραγωγής Κίνας…
Περάσαμε στο κράτος ό,τι μπορέσαμε από τους ιδιώτες. Ακόμη και τα χρέη τους… Πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δραχμές δώσαμε από το 1983 ως το 2000 του ευρώ.
Και συνεχίσαμε, από την τσέπη μας, σε ευρώ. Κάπου 3 δισ. και παραπάνω, για να πάρουμε τις αερομεταφορές και τα άλλα μεταφορικά.
Όλα από τους φόρους μας και από δανεικά. Η συνέχεια στα κόμματα. Να τα κάνουν ό,τι θέλουν.
Έβαλαν 150-200.000 κομματικό στρατό με μισθάρες και αυτοκινητάρες. Ήταν όμως όλα δικά μας… Του λαού.
Τώρα, πώς με τόσα κρατικά μαγαζιά έχουμε και 1.000.000 πραγματικούς άνεργους ιθαγενείς στη χώρα και 700.000 Έλληνες έξω από τη χώρα, είναι κάτι που δεν μας το εξήγησαν ως τα σήμερα οι πολιτικοί μας. Θα μας το εξηγήσουν κάποτε… Πού θα πάει…
Μέχρι τότε, θα ζούμε με τα όνειρα που πλάθει η κυβέρνηση για εμάς και για την ίδια. Θα σταματήσει (λέει) τη μετανάστευση νέων Ελλήνων. Θα φέρει τους 700.000 μετανάστες στην Ελλάδα για να βρουν, μαζί με το 1.000.000 άνεργους, δουλειές με δεξιότητες και εξειδικεύσεις, στις εκατοντάδες επενδύσεις που θα γίνουν μέχρι τις εκλογές του 2023. Για μετά δεν ευθύνεται… Όπως δεν ευθύνονται και οι Δημοτικοί άρχοντες που αντί για επενδύσεις στους Δήμους τους μιλάνε για παραλίες.
Σκαραμαγκάς και Ασπρόπυργος λοιπόν για τους άνεργους και τους Έλληνες του εξωτερικού… Δοξάστε μας!!
………………………………………………..
Επί του πιεστηρίου εντοπίσαμε κι άλλο άρθρο στο ίδιο μοτίβο, αυτή τη φορά στο mononews.gr. Ο αρθρογράφος Αντώνης Κεφαλάς επιδίδεται σε ένα ηθικοπλαστικό κήρυγμα περί διεφθαρμένης αυτοδιοίκησης, έτσι γενικώς και αορίστως. Όπως είπαμε, ήρθε η ώρα της επικοινωνιακής καταιγίδας…
Ο Δήμος Χαϊδαρίου στην πεπατημένη της τυφλής άρνησης
Πρέπει να ομολογήσω ότι, μετά την αρχική μου έκπληξη για την προσφυγή του Δήμου Χαϊδαρίου κατά της μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά άλλαξα γνώμη. Στο κάτω -κάτω τι το διαφορετικό θα περίμενε κανείς από την μεγάλη πλειοψηφία της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα;
Η προσφυγή που έγινε προσωρινά δεκτή από το Συμβούλιο της Επικρατείας μέχρι να ληφθεί οριστική απόφαση, αφορά εδώ και μισό αιώνα μία αμιγώς βιομηχανική περιοχή. Ξαφνικά, ο Δήμος Χαϊδαρίου αποφάσισε ότι ο παραθαλάσσιος χώρος πρέπει να αποδοθεί σ’ αυτόν και να χαρακτηριστεί ως κοινόχρηστος.
Φαντάζομαι ότι με τα ερείπια των ναυπηγείων πίσω και τις άλλες βιομηχανικές και βιοτεχνικές εγκαταστάσεις στο γύρω, ο Δήμος θα ονειρεύεται κάποιο πάρκο, ακτή με ομπρέλες για λουόμενους, εστιατόρια, παιδικές χαρές, προσέλκυση τουριστών κοκ.
Φαντάζομαι, επίσης, ότι έχει φροντίσει να ετοιμάσει τα σχετικά σχέδια μετά από διαγωνισμό, ότι έχει εξασφαλίσει πρώτες υποσχέσεις για χρηματοδότηση, ότι έχει ετοιμάσει και τους όρους προκήρυξης. Σίγουρα πάντως, έχει προβλέψει τις προσλήψεις που θα κάνει.
Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι μία θλιβερή ιστορία για την χώρα. Ο κομματισμός είναι ένα από τα ελάσσονα προβλήματα. Η διαφθορά, η ανικανότητα και η κακή οικονομική διαχείριση είναι τα μείζονα. Σ’ αυτά εντάσσεται και η έλλειψη επικοινωνίας των τοπικών αρχόντων με την ευρύτερη τοπική κοινωνία των πολιτών και η αδυναμία των πρώτων να ασχοληθούν με τα προβλήματα καθημερινότητας των δεύτερων.
Φίλος οικονομολόγος είχε πει ότι δεν έχει υπάρξει θεσμός πιο άχρηστος από πλευράς αποτελεσματικότητας και πιο ελλειμματικός από πλευράς διαχείρισης, από τις αναπτυξιακές εταιρείες των δήμων που ξεφύτρωναν σαν τα άγρια μανιτάρια του δάσους μετά από βροχή.
