Νοσοκομείο Αττικόν, πέρα και από τη φαντασία…
Dimitra Petrou
Σήμερα στο Αττικό Νοσοκομείο κατά τη διάρκεια των πρωινών αιμοληψιών ακούστηκε μία συνάδελφος να λέει “ντρέπομαι που δουλεύω σε αυτό το νοσοκομείο”. “Κι εγώ”, είπε ο διπλανός μου.
Πηγαίνοντας στο θάλαμο νοσηλείας του δικού μου ασθενούς πέρασα από το πρώην σαλόνι ανάπαυσης ασθενών και συνοδών. Είναι ο χώρος της φωτογραφίας.
Πέντε ασθενείς έκθετοι στα μάτια όλων πάνω σε ράντζα στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, συν δύο συνοδοί για τους μη αυτοεξυπηρετούμενους. Γιατί προφανώς δεν φτάνουν ούτε οι νοσηλευτές, ούτε οι γιατροί, ούτε οι κλίνες σε αυτό το νοσοκομείο. Οι συνθήκες νοσηλείας στο Αττικό Νοσοκομείο είναι ως επί το πλείστον δύσκολες λόγω όλων των παραπάνω, αλλά δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο η σημερινή κατάσταση.
Και φτάσαμε να ντρεπόμαστε εμείς που δουλεύουμε εκεί. Όχι για εμάς ή για τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε τη δουλειά μας, αλλά για την τελικά παρεχόμενη ποιότητα φροντίδας υγείας που φτάνει στον ασθενή.
Για το νοσοκομείο αυτό πρέπει να δοθεί μια λύση. Αλλά πρώτα πρέπει να πάψουν οι ιθύνοντες να εθελοτυφλούν και να αναγνωρίσουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Έπειτα να θελήσουν να το λύσουν. Και τέλος, να το λύσουν.
