Τα κλειστά μαγαζιά αυξάνονται σε όλη τη χώρα και στο Χαϊδάρι. Ανεξαρτήτως ερμηνείας και απόδοσης ευθυνών, το γεγονός κοστίζει στην πόλη και στους κατοίκους.
γράφει ο Κίμων Ε. Φουντούλης
Σε ό,τι αφορά τα εμπορικά μαγαζιά, ο συντελεστής του κόστους “δημοτικά τέλη” αφορά τον Δήμο. Στα καταστήματα εστίασης και ψυχαγωγίας, ο Δήμος έχει λόγο και στα τέλη χρήσης κοινόχρηστων χώρων.
Στην τρέχουσα χρονιά, η όξυνση της οικονομικής ασφυξίας είναι ορατή από το περίπτερο και την πιάτσα ταξί έως το πλέον κοσμικό μαγαζί. Έτσι τα τέλη προϋπολογίζονται από τον Δήμο, αλλά δεν εισπράττονται. Υπάρχουν φυσικά οι -ελάχιστοι- στρατηγικοί κακοπληρωτές, αλλά οι πλείστοι αδυνατούν. Ευτυχώς ο Δήμος δεν πιέζει, όμως αυτό δεν θα ‘ναι για πάντα «στο χέρι του».
Είναι αναγκαίο να εξορθολογήσουμε προσδοκίες και πολιτικές. Ας μειωθούν τα προϋπολογιζόμενα έσοδα, ώστε να ελαφρύνει η τρέχουσα χρήση για όσους αντέχουν ακόμη (με νύχια και με δόντια).
Παραλλήλως όμως χρειάζεται αυστηρή τήρηση των καταλαμβανόμενων από τραπεζοκαθίσματα κοινόχρηστων επιφανειών. Όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά στη σειρά, ο επιτυχημένος επιχειρηματίας θα βρει εύκολα και φτηνά περισσότερα τετραγωνικά. Δεν επιτρέπεται να καταχράται το δημόσιο χώρο.
ΤΟ ΓΟΡΓΟΝ ΚΑΙ ΧΑΡΙΝ ΕΧΕΙ.
