Η εμπειρία μιας εισαγωγής στο Αττικόν
Grigoris Filippousis
Εχτές, χρειάστηκε να κάνω εισαγωγή στο Νοσοκομείο Αττικόν. Στην αναμονή υπήρχε άνθρωπος, που προσπαθούσε να βάλει μια τάξη για να μην γίνεται μπάχαλο. Μάταια. Παρακαλούσε τους συνοδούς να βγούνε έξω, να μην γίνεται συνωστισμός, λόγω του ιού, μα λίγοι ακολουθούσαν τις υποδείξεις. Με αποκορύφωση μια κυρία να πει “εμένα ο άντρας μου δεν έχει να πάει πουθενά”. Τρεις τέσσερις Ρομά παραδίπλα έκαναν ότι δεν άκουγαν.
Έχουμε ένα νοσοκομείο στολίδι, που θα ήθελαν πολλές πόλεις να είχαν και μόνοι μας του καταστρέφουμε την εικόνα.
Αφού έφτασα στο σημείο εξέτασης, μια διαφορετική εικόνα. Τάξη, υπέροχη συμπεριφορά των ιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού και ένιωσα ότι είμαι σε άλλη χώρα. Πολιτισμός, ευγένεια και καθαριότητα. Δεν ξέρω τι λέτε, αλλά τα δημόσια νοσοκομεία με το προσωπικό και τους απαράδεκτους μισθούς που παίρνουν, λειτουργούν άψογα και αποτελεσματικά.
Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους αυτούς τους ήρωες και τους ευχαριστώ για ό,τι κάνουν.
Ελπίζω να βγω σύντομα και καλύτερα από πριν.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι εμείς οι ίδιοι χαλάμε την εικόνα. Αν ο κάθε ένας από μας έκανε το αυτονόητο, θα ήταν η ζωή μας διαφορετική.
