Ερώτημα στο “Χαϊδάρι Σήμερα” του αναγνώστη Γιάννη Άλφα, που μένει στο Δαφνί:

“Καλημέρα σας και καλή αναπνοή να έχετε! Εγώ μένω Δαφνί και κάθε μέρα, κυρίως απόγευμα μέχρι βράδυ, μυρίζει σαν να έχει πάρει κάπου φωτιά! Μήπως γνωρίζετε τι συμβαίνει και έχει πνίξει τόσο πολύ το Δαφνί; Διότι στο Χαϊδάρι κέντρο που πάω δεν μυρίζει απολύτως τίποτα! Παρακαλώ αν ξέρετε να μου απαντήσετε!”

Αναφορές σαν αυτή έρχονται συχνά στην εφημερίδα μας, γιατί υπάρχει πρόβλημα, αλλά και γιατί ο κόσμος κατανοεί ότι δεν υπάρχει τίποτε σοβαρότερο από την ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε. Ο ίδιος προβληματισμός για ύποπτες μυρωδιές εκδηλώνεται έντονος, από πολίτες και οικολογικές ομάδες, και στην περιοχή του Θριάσιου, την μεγαλύτερη βιομηχανική περιοχή της Ελλάδας, από όπου -το πιθανότερο- προέρχονται οι οσμές που μάς τρομάζουν και εδώ στο Χαϊδάρι.

Το εντελώς απαράδεκτο είναι ότι για ένα τόσο σοβαρό για τη δημόσια υγεία θέμα δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση από κρατικούς φορείς, βάσει έγκυρων τακτικών μετρήσεων. Οπότε για το ερώτημα του αναγνώστη μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, αν και με αρκετή ασφάλεια.

Η διαρκής μυρωδιά καμένου, λοιπόν, είναι πολύ πιθανό να προέρχεται από το παράνομο κάψιμο καλωδίων για την εξαγωγή χαλκού. Είναι μια πολύ επικίνδυνη πρακτική που εφαρμόζεται κυρίως από Ρομά στο Θριάσιο. Επίσης εξακολουθεί να καίγεται, εδώ και τρία χρόνια (!!!), το εργοστάσιο ανακύκλωσης στον Ασπρόπυργο, που είχε αποκληθεί “μικρό Τσέρνομπιλ”, στέλνοντας σταθερά στην ατμόσφαιρα τοξικές ουσίες και οσμές. Πολύ πρόσφατα δημοσιεύσαμε αυτό το κείμενο: SOS για την καύση τοξικών υλικών στον Ασπρόπυργο. 

Το Δαφνί δέχεται μεγάλη επιβάρυνση, καθώς η κοιλάδα του λειτουργεί σαν “κερκόπορτα” για την είσοδο ατμοσφαιρικής ρύπανσης από το Θριάσιο προς το λεκανοπέδιο της Αττικής, ειδικά όταν φυσούν δυτικοί άνεμοι. Αλλά και οι περισσότερες περιοχές της πόλης μας βρίσκονται πάνω στην διαδρομή των αερομεταφερόμενων ρύπων, που φτάνουν μέχρι το κέντρο της Αθήνας και τον Πειραιά. Εμπεριστατωμένη μελέτη του καθηγητή Μιχάλη Πετράκη αποδεικνύει ότι ο ορεινός όγκος του Ποικίλου δεν προστατεύει την πόλη μας και το Λεκανοπέδιο από τη ρύπανση της βιομηχανικής ζώνης, όπως πιστευόταν. Εδώ το άρθρο για τη μελέτη του Μ. Πετράκη : Πώς φτάνουν οι ύποπτες οσμές στο Χαϊδάρι; Αποκαλυπτική Έκθεση του Ινστιτούτου Μελετών Περιβάλλοντος

Αν κοντά σ’αυτά βάλει κανείς και το πρόβλημα των διυλιστηρίων, τότε συμπληρώνεται το παζλ της ατμοσφαιρικής ρύπανσης (βλέπε Δυσοσμίες και δυσωδίες ΕΛΠΕ και ΠΕΤΡΟΛΑ).

Τον Μάρτιο του 2017 Ο Δήμος Χαϊδαρίου ζήτησε από το Υπουργείο Περιβάλλοντος την εγκατάσταση μόνιμου σταθμού μέτρησης ατμοσφαιρικής ρύπανσης. (Ο Δήμος Χαϊδαρίου ζητά μόνιμο σταθμό μέτρησης ατμοσφαιρικής ρύπανσης.) Τον Ιούνιο του 2015 ο δήμαρχος Μιχάλης Σελέκος είχε ανακοινώσει στο Δημοτικό Συμβούλιο ότι είχε συμφωνήσει με τον αντιπεριφερειάρχη Σπύρο Τζόκα να εγκατασταθεί στο Ποικίλο σταθμός μέτρησης ατμοσφαιρικής ρύπανσης, και μάλιστα θα είναι ένα από τα πρώτα έργα στην περιοχή μας (Έντονες οσμές: Στήνεται Σταθμός Μέτρησης Ρύπων στο Ποικίλο). Όμως ξεχάστηκε…

Το 2010, επί διοίκησης Μαραβέλια, το ΥΠΕΚΑ έστειλε για ένα χρόνο στο Χαϊδάρι κινητό σταθμό μέτρησης ατμοσφαιρικής ρύπανσης, που εγκαταστάθηκε για ένα χρόνο στο Αθλητικό Κέντρο Δάσους. Πέρα από μια γενικόλογη καθησυχαστική αναφορά, δεν δόθηκαν ποτέ στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα των μετρήσεων. Μήπως μπορεί η σημερινή δημοτική αρχή να αναζητήσει και να δημοσιεύσει τα ακριβή στοιχεία;

Όπως φαίνεται η δημόσια υγεία είναι για την Πολιτεία μας θέμα χαμηλής προτεραιότητας. Ή, ακόμη πιο επικίνδυνο, ζήτημα προστασίας μεγάλων συμφερόντων, όπως πιστεύουν πολλοί στη γειτονική Ελευσίνα και τον Ασπρόπυργο.

Μενέλαος Χρόνης