Γράφει ο Τρύφωνας Δάρας
Μιλούμε συχνά για το Πολυτεχνείο με ένα συμβατικό τρόπο, συνήθως υπαγορευμένο από τις πολιτικές σκοπιμότητες της συγκυρίας και σχεδόν πάντα με μια ανεξήγητη μελαγχολία. Λες και όλα τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα (αυτά που συμβαίνουν ξαφνικά σαν κάποιος να άναψε το φιτίλι της ιστορίας) οφείλουν να πειθαρχούν σε πολιτικές αναλύσεις.
Μπορεί βέβαια από μια μεριά να είναι κι έτσι. Όμως νομίζω ότι το Πολυτεχνείο ήταν πρώτα ένα κοινωνικό και μετά ένα πολιτικό γεγονός. Αν αυτό είναι ακριβές, τότε πριν από όλα η επέτειος είναι μια καλή ευκαιρία για ατομική και συλλογική αυτογνωσία. Για να δούμε με καθαρό μάτι, όσο γίνεται αυτό, την κοινωνία που στο μεταξύ οικοδομήσαμε. Γιατί σχεδόν μισό αιώνα μετά ο κόσμος άλλαξε, η κοινωνία άλλαξε, εμείς αλλάξαμε. Μισόν αιώνα μετά οι συλλογικότητες μετακόμισαν στο παράδοξο της μεγάλης μοναξιάς, στην εποχή της μαζικής επικοινωνίας. Οι κοινωνίες προσκυνούν και υποτάσσονται στους οικονομικούς δείκτες, η αγορά ταξινομεί τους ανθρώπους και η ατομικότητα αφήνει τα σκουπίδια στην πόρτα του γείτονα!
Η κάθε λογής εξουσία είναι το μέτρο των πραγμάτων και η γοητεία της είναι ακαταμάχητη. Από την ελευθερία περάσαμε στην άμυνα και από κει πάλι στην απόλυτη αιχμαλωσία. Η «ελευθερία» μας είναι ανάπηρη ή μάλλον είναι μια ελευθερία των ισχυρών.
Επομένως τι; Υπάρχει κάτι που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε; Κάποιοι λένε ότι σε αυτό το ερώτημα δεν υπάρχει απάντηση. Λένε ακόμη πως δεν χρειάζεται καν απάντηση και πως αυτό είναι μια μορφή ελευθερίας. Όμως δεν έχουν δίκιο…
Γιατί όσο ο κόσμος μας παραμένει άδικος, βάναυσος και καταπιεστικός τόσο περισσότερο η συλλογική οργάνωση και δράση θα είναι ταυτόχρονα και μια πράξη ατομικής απελευθέρωσης.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ξαναβρούμε οι περισσότεροι και σίγουρα εμείς οι παλιότεροι το κομμένο νήμα που θα μας ξανασυνδέσει με τη χαμένη μας αθωότητα. Το ξέρω, κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο στην εποχή μας. Όμως μπορεί να γίνει. Μας το επιβεβαιώνει και μας το υπενθυμίζει το ίδιο το Πολυτεχνείο και αυτό είναι για μένα η σπουδαιότερη και διαχρονική του παρακαταθήκη. Τα όρια εμείς οι ίδιοι τα βάζουμε στον εαυτό μας, Μπορούμε λοιπόν και να τα μετατοπίσουμε και να τα υπερβούμε!
Ή για να το πούμε με τα λόγια του Καζαντζάκη στην «Ασκητική», όπως μου τα θυμίζει η Κατερίνα, φανατική μελετήτρια του σπουδαίου αυτού κειμένου «μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έκτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου. Να σπας τα σύνορα! Να αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες, θάνατος δεν υπάρχει!»
Υ.Γ Ο αγαπητός μου συμμαθητής και φίλος, ο Θόδωρος Σπηλιόπουλος, μου τηλεφώνησε χθες και μου ζήτησε να συνυπογράψω το κείμενο διαμαρτυρίας που διακινείται από κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης για την απαγόρευση των μαζικών εκδηλώσεων της ημέρας. Δεν το έκανα διότι ως νομικός έκρινα ότι τίθενται εδώ μια σειρά ζητήματα, για τα οποία χρειάζεται μια νηφάλια αποτίμηση. Ξεκίνησα, όπως του υποσχέθηκα, να γράφω ένα κείμενο για τη νομικοπολιτική πτυχή της υπόθεσης. Το τελείωσα… και το πέταξα! Στην θέση του έγραψα τις γραμμές που διαβάζετε. Αυτός και οι περισσότεροι της γενιάς μου θα καταλάβουν…
