ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑΠΡΟΣΩΠΑΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ
Τάκης Μπαρμπέρης: Η πρώτη μου φτηνή κιθάρα με έβαλε για πάντα σε ένα κόσμο μαγικό…
Εδώ και δυόμιση δεκαετίες ο Χαϊδαριώτης Τάκης Μπαρμπέρης αποτελεί έναν από τους “πυλώνες” της ελληνικής τζαζ, ως κιθαρίστας και συνθέτης. Έχει εφτά προσωπικούς δίσκους, που χαίρουν μεγάλης εκτίμησης και εκτός των συνόρων μας. Επίσης έχει στο ενεργητικό του πολύ σπουδαίες συνεργασίες: Πέτρο-Λούκας Χαλκιάς, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Διονύσης Σαββόπουλος και άλλους. Έχει γράψει την μουσική για έξι θεατρικές παραστάσεις. Διδάσκει μοντέρνα κιθάρα και αυτοσχεδιασμό από το 1981, τα τελευταία χρόνια στο ωδείο Φίλιππος Νάκας.
Το “Χαϊδάρι Σήμερα” μίλησε μαζί του για να γνωρίσουμε τον ίδιο και το έργο του.
Από πότε ζεις στο Χαϊδάρι;
Μισόν αιώνα και πάνω (γέλια) δηλαδή από το 1964. Μπήκαμε στο μισοτελειωμένο πατρικό μου σπίτι στην οδό Κορυτσάς, όταν ήμουν ενός έτους. Γύρω μας ελάχιστα σπίτια, χωματόδρομοι, χωράφια με αραιή βλάστηση και συχνά με λάσπες, που χρησίμευαν για γήπεδα και παιχνίδι. Όμορφα χρόνια με πολύ λίγα αυτοκίνητα, χωρίς εγκληματικότητα, με ύπνο στην αυλή πολλά καλοκαιρινά βράδια και φυσικά μπάνια στον Σκαραμαγκά!!!
Μίλησέ μας για τα πρώτα σου μουσικά βήματα.
Στην 5η Δημοτικού μου δώρισαν μια φτηνή, ακουστική κιθάρα τριών τετάρτων και άρχισα μόνος μου να μαθαίνω τα πρώτα μου ακόρντα. Σύντομα κατάλαβα πως είχα μπει σε έναν μαγικό κόσμο, αυτόν της μουσικής, και έκτοτε δεν ξαναβγήκα. Γνώρισα τον Σπύρο Χατζηγιάγκο, που είχε μια κανονική σε μέγεθος κιθάρα. Αρχίσαμε να παίζουμε μαζί και να οραματιζόμαστε την δημιουργία γκρουπ. Θυμάμαι πως κάποια στιγμή έφτιαξα και ένα αυτοσχέδιο σετ ντραμς από πλαστικούς κουβάδες απορρυπαντικού, ένα μεταλλικό κουτί από μπισκότα και ένα παραμορφωμένο πιατίνι που είχε πεταχτεί από την φιλαρμονική της Εργατικής Εστίας. Μπαίνοντας στο γυμνάσιο ξεκίνησα να σπουδάζω και κλασσική κιθάρα με τον Δημήτρη Φάμπα στο Εθνικό Ωδείο. Λίγο αργότερα σχηματίστηκε το πρώτο επίσημο γκρουπ, που λεγόταν “Incas”. Με τους Κ. Ρεμόνδο, Σ. Χατζηγιάγκο, Γ. Αγγελόπουλο αρχικά και μετέπειτα με τους Π. Μαρούδα, Σ. Χατζηγιάγκο, Ν. Λαδά και τον αδερφό μου Κώστα στα φωνητικά. Παίζαμε συχνά στα Κυριακάτικα μουσικά πρωινά, που φιλοξενούσαν οι δύο δημοτικοί κινηματογράφοι της πόλης μας, “Άνοιξις” και “Σοράγια” και ενίοτε σε σχολικές εκδηλώσεις. Σταδιακά προέκυψαν συνεργασίες με μουσικούς και σχήματα εκτός Χαϊδαρίου. Συμμετείχα ως εκτελεστής και συνθέτης. Κατά σειρά ήταν οι Iskra, Μοντέλο ’63, Kozmas goes to Corfu και Indiom μέχρι το 1990 και την κυκλοφορία του πρώτου μου προσωπικού δίσκου. Έκτοτε και με το Takis Barberis Group έχω επικεντρωθεί στην παραγωγή της δικής μου μουσικής.
Ποιος μπορεί να είναι ο κοινωνικός ρόλος της μουσικής σήμερα;
Το νοσηρό σκηνικό δείχνει πλέον τα “δόντια του” με την συνεχόμενη αύξηση της παθητικότητας, της βίας, του φασισμού και του bulling. Δεν μπορώ να θεωρήσω συμπτωματικό το γεγονός πως τα χαμηλότερα ποσοστά αυτών των φαινομένων εμφανίζονται στα Μουσικά σχολεία.
Κάποιοι λένε ότι το Χαϊδάρι είναι μια μουσική πόλη…
Σε σχέση με τα μουσικά δρώμενα του Χαϊδαρίου έχω να πω πως η πόλη μας έχει βγάλει εξαίρετους μουσικούς. Όπως οικογένεια Ζαχαρόπουλων, Μαρούδας, Χατζηγιάγκος, αφοι Λαδά, Πολυχρονάκος, Παναγιωτάκης, Χριστοφής, Μοσχοβούδης, Λιονάκης, Ποδαράς, Κερτσόπουλος, Πουσαίος. Και μπάντες όπως η Αθηναϊκή Κομπανία και Λευκή Συμφωνία. Σίγουρα ξεχνώ κάποιους, ελπίζω να μου το συγχωρέσουν!!!
Σε τι διαφέρει μουσικά η ψηφιακή με την αναλογική εποχή;
Όσο η μέρα με την νύχτα, από πολλές πλευρές! Όταν ξεκινούσα εγώ, η πρόσβαση στην αναγκαία πληροφορία ήταν από δύσκολη ως και αδύνατη, σε αντίθεση με την νέα ψηφιακή εποχή, όπου ισχύει ακριβώς το αντίστροφο. Ωστόσο, οι τεχνολογικές ευκολίες, ενώ παρέχουν εύκολη πρόσβαση σε τεράστιο όγκο πληροφορίας, δεν υποκαθιστούν επαρκώς την αξία την εμπειρικής γνώσης. Η αλήθεια είναι πως σήμερα τα πράγματα είναι απλούστερα για όσους έχουν το μεράκι να ασχοληθούν με την μουσική. Έχει αρχίσει πια να εδραιώνεται και η εκπαίδευση για τη μοντέρνα μουσική, κάτι που δεν υπήρχε καν όταν εγώ έκανα τα πρώτα μου βήματα στην ηλεκτρική κιθάρα, στην οποία ως ένα βαθμό ήμουν αυτοδίδακτος.
Ποια είναι η άποψή σου για το μέλλον της εγχώριας τζαζ και των συγγενών της μουσικών ειδών;
Σήμερα, πλέον, υπάρχει μια θαυμαστή νέα γενιά μουσικών με υψηλή κατάρτιση, με σπουδές εδώ και στο εξωτερικό, οι οποίοι πιστεύω πως θα μας πάνε ένα βήμα, αν όχι περισσότερα, μπροστά. Αρκεί να θέσουν ως βασικό τους στόχο την απόκτηση μουσικής ταυτότητας και προσωπικής φωνής. Αν σου δινόταν η δυνατότητα, τι θα άλλαζες στα μουσικά πράγματα της χώρας; Πολλά, αλλά θα ξεκινούσα από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση με ένα πραγματικά σύγχρονο πρόγραμμα, που θα είχε ως σκοπό τα παιδιά να γνωρίσουν και κυρίως να αγαπήσουν τη μουσική σε όλες της τις μορφές.
Μπέττυ Λαμπροπούλου
