“Αυτό που επέρχεται” στα αυτοδιοικητικά του Χαϊδαρίου

του Κώστα Ασπρογέρακα

Φίλες και φίλοι,

Με προηγούμενο «κείμενο – επιστολή» μου, προσπάθησα να θέσω κάποιες προϋποθέσεις που, κατά την γνώμη μου, θα ήταν αναγκαίες και ικανές να στηρίξουν μια ειλικρινή συμμαχία ριζοσπαστικών – αριστερών δυνάμεων, που με την γνώση, την δράση τους και τον ενθουσιασμό τους θα πραγματοποιούσαν την πολυπόθητη δημοτική ανατροπή στις επερχόμενες εκλογές.

Σημαντικό «κομμάτι» συνδημοτών – συνδημοτριών ανταποκρίθηκαν και ανταποκρίνονται στο παραπάνω κάλεσμα, στηρίζοντας το εγχείρημα, με την προϋπόθεση ότι πρωταρχική υποχρέωση όλων είναι η ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ μας δίχως εισαγωγικά.

Εμπόδια στις πιο πάνω προσπάθειες «βάζουν» διάφοροι, εμφανιζόμενοι εσχάτως ως «αρχηγίσκοι», δευτεροκλασάτοι και τριτοκλασάτοι, σύμφωνα με τα επιτασσόμενα της εποχής, με κύρια δραστηριότητα και σκοπό τους να μεταμορφώσουν σε «πνευματικό χυλό» τα μυαλά προβληματισμένων συνδημοτών – συνδημοτριών μας, για την πορεία των δημοτικών πραγμάτων, απομακρύνοντας τους απ΄ την «αληθινή «δημοκρατική συμπαράταξη των γνήσια προοδευτικών δυνάμεων», με μικροπολιτικάντικους τακτικισμούς, που καμιά σχέση δεν έχουν με τις απαιτούμενες ριζοσπαστικές – αριστερές ρήξεις, προκείμενου να αλλάξει το τοπίο και οι πολιτικές στα δημοτικά μας πράγματα, παρά μόνον, την εξυπηρέτηση δικών τους μικροπολιτικών συμφερόντων, και αποφυγή των «ενοχών» τους για ότι έπραξαν στο παρελθόν σε βάρος μου, σε περίπτωση επιτυχίας του εγχειρήματος.

Όσοι και όποιοι–ες διαφοροποιούνται απ΄ τους παραπάνω και τις τακτικές τους, δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν, παρά μόνο, να το δηλώσουν καθαρά και ξάστερα, και να συνταχθούν με τις δυνάμεις που δεν κρύβονται πίσω από ψεύτικά διλλήματα και προσχήματα.

Ριζοσπαστικές – αριστερές πολιτικές σημαίνουν και μόνον: να «πιάνεις» τα πράγματα από τις «ρίζες». Δηλαδή:

α) Ν΄ αντιστέκεσαι και ν΄ αμφισβητείς στην πράξη και στο Δημοτικό Επίπεδο, το νεοφιλελεύθερο κυβερνητικό δόγμα, που βρίσκει αντανάκλαση και εφαρμόζεται και στην δημοτική κυβέρνηση «ότι δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα», πολιτική που πετυχαίνει την πλήρη εξατομίκευση και διάλυση της κοινωνικής συνοχής και όλων των κατακτήσεων που έχουν κερδίσει οι εργαζόμενοι, και που τώρα, καθημερινά κατεδαφίζονται.

β) ν΄ αντιστέκεσαι στην «άνοδο των ασημαντοτήτων» και σε τοπικό επίπεδο, που επιβάλουν οι χειριστικοί μηχανισμοί, τα άθλια ΜΜΕ, το διαδίκτυο, κατεδαφίζοντας κάθε αξία, με την επικράτηση ενός γυμνού ωφελιμισμού.

γ) Να αντιστέκεσαι στην συστηματική προσπάθεια εξαφάνισης των «μεγάλων αληθειών», και στην επικράτηση των ψεύτικων «μικρών αληθειών» του καθένα, που η αμφισβήτηση τους οδηγεί σε καθημερινή συστηματική αυταρχική επιβολή ενός συστήματος, που δεν δέχεται καμιά άλλη κριτική, επιτρέποντας και μόνο «δικαιωματισμούς» της μόδας, τελείως ακίνδυνους, που σε αναγορεύουν όμως σε μεταμοντέρνο, που «σωστό είναι αυτό που είσαι, και τίποτε άλλο».

δ) Να αντιστέκεσαι στον πόλεμο που γίνεται ενάντια στις μεγάλες Αξίες και στις επιθέσεις που δέχεται η λέξη «καθήκον», που σημαίνει υποχρέωση, και περιορισμό της ανεξέλεγκτης ατομικότητας, συνώνυμη της απόλυτης κυριαρχίας «της ελευθερίας των αγορών», που καλπάζει δίχως κανένα κοινωνικό χαλινάρι.

Συμπέρασμα: κατά τη γνώμη μου, η μη αποδοχή των παραπάνω, καθώς και καμία προγραμματική συμφωνία σύμφωνη μ΄ αυτά, θα οδηγήσει σε μια θνησιγενή προεκλογική «συγκόλληση», που γρήγορα θα χάσει το βηματισμό της και θα δικαιώσει όσους με πάθος υποστηρίζουν το κατακερματισμό των ριζοσπαστικών – αριστερών δυνάμεων, και την «μικρή αλήθεια» του κάθε μεμονωμένου υποψηφίου, που θα κερδίσει κάποιους πόντους ελάχιστους σε «ψηφαλάκια» για να τους χαρίσει στον σημερινό «Άρχοντα των δαχτυλιδιών, και στην αυλή του», εξασφαλίζοντας την εύνοιά του.

Σε ό,τι με αφορά αυτονομημένος και απεξαρτημένος από κάθε είδους «κομματικές αγκυλώσεις και προσταγές», όχι «ανεξάρτητος», αλλά εξαρτημένος από τις πολιτικές θέσεις και ιδέες μου που χρόνια υπηρετώ με συνέπεια, είμαι διατεθειμένος, εάν και εφόσον υπάρξουν οι αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις, να διαβώ για μια φορά ακόμη (τελευταία) τον «Ρουβίκωνα» των όποιων και όσων δυσκολιών και εμποδίων, και να πρωτοστατήσω σ΄ αυτήν την προσπάθεια που δεν θα υπάρχει «μόνο το Άλογο αλλά και το Λιβάδι» που με ειλικρινή διάθεση και πράξεις θα το στηρίζει, με στόχο την ρήξη και την ανατροπή στα δημοτικά μας πράγματα, που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος μας.

Υ.Γ. 1: Αυτές είναι και οι τελευταίες κουβέντες μου, δεν πρόκειται να συρθώ σε παραπέρα ανούσεις συζητήσεις και αντιπαραθέσεις που είναι αδιέξοδες. Όντας ολοκληρωμένο πολιτικό όν θα συνεχίζω να πολιτεύομαι, όσο μου το επιτρέπουν οι βιολογικές και πνευματικές μου αντοχές, ακόμα και ως «μελισσοκόμος» σύμφωνα με τον τίτλο της ομώνυμης ταινίας του αξέχαστου σκηνοθέτη Θ. Αγγελόπουλου.

Υ.Γ. 2: Ο τίτλος «Αυτό που επέρχεται» είναι δάνειος απ΄ το ομώνυμο βιβλίου του αείμνηστου φιλοσόφου Κ. Αξελού, γόνου αστικής οικογένειας, που έλαβε μέρος στην Εθν. Αντίσταση και καταδικάστηκε, ερήμην σε θάνατο απ΄ το εμφυλιοπολεμικό καθεστώς της Δεξιάς. Οργανωτής και θεωρητικός του ΚΚΕ (1941 –45) που τον διέγραψε αργότερα.

Υ.Γ. 3: Τα εντέχνως διαδιδόμενα σε «αφελείς» ηλικιακά κριτήρια για το πρόσωπό μου, που δήθεν καθιστούν απαγορευτική για τους παραπάνω την στήριξή μου, ξεχνάει εσκεμμένα το «πρόταγμα» που πρώτα ισχύει για τους ίδιους ότι υπάρχουν «μυαλά νέων ανθρώπων, φορτωμένα με όλη την σκουριά της ιστορίας, και μυαλά μεγαλυτέρων που εκφράζουν τις πλέον σύγχρονές ιδέες ανατροπής μια σαπισμένης και εγκατεστημένης πολιτικής, που μόνο στο γενικευμένο βούρκο της κοινωνίας, μπορεί να επιβιώνει».