Η ιδεολογική πάλη ανάμεσα στον νεοφιλελευθερισμό και τον σύγχρονο μαρξιστικό κεϋνσιανισμό (όλοι οι όροι δικοί μου)
Θοδωρής Σπηλιόπουλος
Οδοντίατρος
Δημοτικός σύμβουλος
Επικεφαλής Πολίτες σε δράση Χαϊδαρίου
Μέλος Οικονομικής Επιτροπής Δήμου Χαϊδαρίου (2013-2017 και 2019-2020)
Πρώην μέλος άμισθο του ΔΣ ΑΤΤΙΚΟΥ Νοσοκομείου (2015-2019)
Παρακολουθώ και βιώνω σαν πολίτης, αλλά και σαν ελεύθερος επαγγελματίας επίσης, τις αλλαγές που συμβαίνουν στην εργασία.
Λόγω κορωνοϊού το Δημόσιο εκσυγχρονίστηκε, βίαια μεν αποτελεσματικά δε. Πράγματα που θα γινόντουσαν στην καλύτερη περίπτωση σε μια 3ετία έγιναν μέσα σε 2 μήνες. Εναλλακτικά σχέδια αξιοποίησης ανθρώπινου δυναμικού υλοποιήθηκαν όχι μόνο όπως ήταν αναμενόμενο στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και στον εν γένει δημόσιο τομέα. Ο οποίος σαν να αφυπνίστηκε αίφνης και επέδειξε εκτός από τον ηρωισμό στους κρίσιμους κλάδους, υγεία παιδεία και δήμους και ικανότητα προσαρμογής σε συστήματα εκσυγχρονισμού, όχι μόνο ηλεκτρονικού αλλά κυρίως “πνεύματος” πέρα από το γράμμα του νόμου.
Εταιρείες, τράπεζες, δημόσιο, ελεύθεροι επαγγελματίες και μικρές επιχειρήσεις λειτούργησαν για λόγους προστασίας του προσωπικού τους σαν βασικό στοιχείο της αποδοτικότητας και κυρίως μπροστά στον επαπειλούμενο κίνδυνο να μην μπορούν να ανταποκριθούν στοιχειωδώς με μειωμένο προσωπικό, μείωσαν εσωτερική και εξωτερική γραφειοκρατία, και εκσυγχρόνισαν συστήματα εργασίας.
Όλο και περισσότεροι -και εγώ- συντάσσονται με την άποψη ότι οι πολιτικές ηγεσίες ανά τον κόσμο αποδείχθηκαν αναντίστοιχα επαρκείς με το μέγεθος του προβλήματος και -εκτός από λάθος αποφάσεις- υπήρξαν καθυστερήσεις, παλινωδίες και μπρος πίσω σε θέματα προστασίας της παγκόσμιας υγείας και οικονομίας.
Ο άθλος της εργασίας
Τούτων δοθέντων, τολμώ να ισχυριστώ ότι το σύνολο των εργαζομένων παγκοσμίως σε όλες τις διαβαθμίσεις ευθύνης σε δημόσιο τομέα και ιδιωτικό έδειξε εκπληκτική προσαρμοστικότητα και ενεργητικότητα και χάρις σ’ αυτό τον ανθρώπινο παράγοντα σώθηκαν και ζωές και ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας κατάρρευσης έχει αποφευχθεί, τουλάχιστον με συγκρίσιμους όρους με το Κραχ και τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο.
Αν αυτό οφείλεται και στην συσσωρευμένη εμπειρία από την προηγούμενη κρίση μένει να αποδειχθεί από τους μελετητές των ψυχολογικών και κοινωνιολογικών και φιλοσοφικών επιστημών .
Αν λοιπόν ο παγκόσμιος ηρωισμός των απλών εργαζομένων και του συνόλου των “διευθυντών” της ή -με μια άλλη διατύπωση- του συνόλου διευθυνόντων και διευθυνομένων εργαζομένων, κατάφεραν με εντατικοποίηση να μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα, εκκρεμεί ένα ερώτημα:
Με τέτοιο παγκόσμιο υπερκέρδος που τους πλούσιους τους έκανε πλουσιότερους και οι οικονομολόγοι συμφωνούν τουλάχιστον σ’ αυτό, ότι δηλαδή πρέπει να επιδοτείται η εργασία και όχι η ανεργία, μήπως ωρίμασε η ώρα, εκτός όλων των άλλων, να η Αριστερά βάλει στο τραπέζι μιας προγραμματικής συζήτησης την μείωση των ωρών εργασίας (35ωρο;).
Μάλιστα να το συνδέσει, κάνοντας τις αναγκαίες επεξεργασίες με “μολύβι και χαρτί”, με το μεγάλο New Deal που προτείνει ή άλλως το ονομαζόμενο “Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο” με στόχο την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
