Μαρία Συλάκου
Το “προλαμβάνειν εστί φιλοσοφείν”, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Εγώ θα έλεγα το “προγραμματίζειν εστί φιλοσοφείν”. Καθώς κοιτούσα τις ειδήσεις των ημερών για την προβλήτα 4 του Σκαραμαγκά, αναρωτιόμουν: Τι έπεται; Η “Γιορτή” στο Δαφνί μήπως; Και τι κάνουμε εμείς γι’ αυτό;
Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε στα χέρια μας έτοιμο ένα mini -έστω- business plan για την τουριστική ανάδειξη της περιοχής και την όποιου τύπου διεκδίκησή της από τον όποιον διεκδικητή της στο μέλλον. Έχουμε;
Με ποιον τρόπο θα είμαστε έτοιμοι να προλάβουμε το “κακό”, αν δεν κατατεθεί μία σοβαρή πρόταση προς το αρμόδιο Υπουργείο και την ΕΤΑΔ για τη πειστική διεκδίκηση και αξιοποίηση της περιοχής από τον Δήμο, με στοιχεία και αποδείξεις, με ψηφίσματα και αποφάσεις;
Πώς θα ξεφορτωθούμε τους “κακούς μνηστήρες” αν δεν κινηθούμε έγκαιρα; Μία ωραία πρωΐα θα τη χάσουμε και αυτή την ευκαιρία για ανάπτυξη του τόπου, σαν την προβλήτα του Σκαραμαγκά. Τότε θα είναι αργά!
Οπότε, και βέβαια να αναβιώσει η Γιορτή του Κρασιού ή και άλλα δρώμενα, αλλά υπό την αιγίδα του Δήμου. Και βέβαια να παρουσιάσει ο Δήμος ένα business plan για την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής με σεβασμό στο περιβάλλον και την αειφόρο ανάπτυξη.
Ο κάθε αυτοκαλούμενος “τεχνοκράτης” οφείλει να έχει διαθέσιμο ένα τουλάχιστον υποτυπώδες Business Plan για την τοπική ανάπτυξη! Η τοπική ανάπτυξη οδηγεί στην οικονομική αυτοτέλεια και έτσι δεν καταλήγουμε στην υποτέλεια.
Στο Χαϊδάρι “δαιμονοποιούμε” τα πάντα, σαν τους μικρούς αφελείς επαρχιώτες που λένε: “Η ανάπτυξη είναι του διαβόλου! Τι δουλειά έχει Δήμος μ’ αυτά; Ο Δήμος είναι μόνο για να διεκδικεί χρήματα από την Κεντρική Διοίκηση, τι πλάνα ανάπτυξης και κουραφέξαλα… Απ΄την άλλη, πόσο δύσκολο είναι άραγε να συνυπάρχει αρμονικά μία επιχείρηση αλλά και ο σεβασμός – ανάδειξη του περιβάλλοντος χώρου, της πολιτιστικής κληρονομιάς, της ιστορίας; Στην περίπτωση του Copa Copana, ούτε το Copa- Copana λειτουργεί σήμερα αλλά ούτε έχει γίνει και καμία προσπάθεια για την ανάδειξη των τμημάτων της αρχαίας Ιεράς Οδού, τα οποία αφέθηκαν στην τύχη τους να σκεπαστούν ξανά από τα μπάζα…
Πόσο έχει αναδειχθεί το Ιερό της Αφροδίτης; Οι Τέσσερις εποχές του Γύζη; Το Σπήλαιο Πανός; Η Μονή Δαφνίου είναι βυθισμένη τα βράδια στα σκοτάδια.
Ο Δήμος μας οφείλει να χαράξει στρατηγικές για την τοπική ανάπτυξη, ειδικά στο κομμάτι του ιστορικού – πολιτιστικού τουρισμού, που είναι και το μόνο που του έμεινε. Πριν να είναι αργά και να κλαίμε πάνω από το “χυμένο γάλα”, σαν τις “μωρές παρθένες”…
