Η παράλογη πορεία συρρίκνωσης του δημοτικού αθλητισμού στο Χαϊδάρι

Κάποτε τα αθλητικά τμήματα του Δήμου Χαϊδαρίου ήταν πολυάριθμα και τα μαθήματα έσφυζαν από παιδιά και ενήλικες. Ο Δημοτικός Αθλητικός Οργανισμός Χαϊδαρίου (ΔΑΟΧ) ήταν μια πρότυπη, πολύβουη κυψέλη που κάθε απόγευμα γέμιζε γήπεδα κάθε είδους. Αλλά και οργάνωνε πρωταθλήματα στα οποία έπαιρναν μέρος με πάθος εκατοντάδες μαθητές και οι γυμναστές τους στα σχολεία. Ήταν η εποχή που ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός “είχε πέραση”. Και σαν πολιτικό σύνθημα και σαν κοινωνική ανάγκη. Το αντίτιμο ήταν πολύ χαμηλό και οι προσφερόμενες υπηρεσίες σε πολλές περιπτώσεις πολύ καλές.

Σήμερα έχουν απομείνει πολύ λίγα από όλα αυτά στη ζωή. Ο ΔΑΟΧ έχει πεθάνει. Και το μέλλον είναι δυσοίωνο ακόμα και για κάποια από τα λίγα τμήματα που έχουν επιζήσει. Χαρακτηριστικά, μόλις πριν από λίγες μέρες γράψαμε για την μεγάλη περιπέτεια που περνάει το τένις, το οποίο βγήκε από την περίοδο της πανδημίας ενισχυμένο και δημοφιλέστατο, αλλά δυστυχώς και αυτό φυλλοροεί, προς απογοήτευση κοινού και δασκάλων.

Στη δεκαετία του 1990 ο ΔΑΟΧ ήταν μια τεράστια δύναμη, ο πολυπληθέστερος δημοτικός οργανισμός στη Δυτική Αθήνα. Είχε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, τένις, κολύμβηση, στίβο, ρυθμική, για ένα διάστημα και πάλη. Τα περισσότερα είχαν τμήματα για αγόρια και κορίτσια.

Αυτά συνέβαιναν όταν οι αθλητικοί χώροι ήταν λιγότεροι από τους σημερινούς και μάλιστα δεν υπήρχαν παρά 2 μόνιμοι γυμναστές! Όλα σχεδόν τα τμήματα λειτουργούσαν με συμβασιούχους.

Στην εποχή μας, με περισσότερους αθλητικούς χώρους και 10 μόνιμους γυμναστές επιβιώνουν μόνο η ρυθμική, το τένις και η κολύμβηση. Οι περισσότεροι γυμναστές απασχολούνται σε άλλες υπηρεσίες του Δήμου. `

Επειδή ο μαζικός αθλητισμός δεν έχει χάσει την αξία του και επίσης το χαμηλό αντίτιμο έχει μεγάλη σημασία για πολλές οικογένειες, ανοίγουμε τη συζήτηση για τον αθλητισμό στο πλαίσιο του Δήμου. Δεν αντιστρατευόμαστε τη λειτουργία των συλλόγων, οι οποίοι έχουν άλλα να δώσουν στα παιδιά και τις οικογένειες που θέλουν κάτι παραπέρα από την απλή ενασχόληση με ένα άθλημα.

Μια κομβική χρονολογία για τον αθλητισμό του Χαϊδαρίου ήταν το 2006. Τότε, με τον “νόμο Παυλόπουλου”, διεκδίκησαν τη μονιμοποίησή τους στον Δήμο Χαϊδαρίου (όπως και παντού) συμβασιούχοι διάφορων ειδικοτήτων, μεταξύ τους και 8 γυμναστές. Ο τότε δήμαρχος Κυριάκος Ντηνιακός ήταν πολύ επιφυλακτικός να εισηγηθεί θετικά, διότι, όπως έλεγε, ο Δήμος χρειάζεται περισσότερο τις τεχνικές ειδικότητες. Έγιναν πολλές συζητήσεις και σε μία από αυτές ο Λευτέρης Καπετανάκης ζήτησε από τους γυμναστές να δεσμευτούν ότι ως μόνιμοι θα βρίσκονται πάντα στα τμήματα αθλητισμού.

Τελικά προσελήφθησαν ως αορίστου χρόνου. Σε λίγα χρόνια όμως… βρέθηκαν σε άλλες υπηρεσίες. Είτε διότι οι ίδιοι δεν επιθυμούσαν την δουλειά του γυμναστή σε εξωτερικούς χώρους (κρύο, ζέστη, βροχή κτλ.) είτε γιατί ο Δήμος είχε σοβαρές ανάγκες σε κρίσιμες υπηρεσίες και τις κάλυψε με αυτό το προσωπικό είτε συνδυαστικά και τα δύο.

Μέσα σε αυτό το κλίμα το ρουσφέτι έκανε επίσης τη δουλειά του. Οι δήμαρχοι νόμιζαν ότι κέρδιζαν πολιτικά από την εύνοια των “εξυπηρετούμενων”, αλλά τελικά έχαναν περισσότερα από τη δυσαρέσκεια των δημοτών. Σταδιακά βέβαια ξεχάστηκαν οι παλιές καλές επιδόσεις του Δήμου στον αθλητισμό και όλοι πια προσβλέπουν μόνο στους συλλόγους. Έτσι τα παράπονα στις μέρες μας περιορίζονται κυρίως στα προβλήματα των αθλητικών χώρων και όχι την έλλειψη αθλητικών τμημάτων.

Σε κάθε περίπτωση όμως, συνέβη το εξής οξύμωρο: Ενώ ο Δήμος Χαϊδαρίου βρέθηκε με αρκετούς μόνιμους γυμναστές στη διάθεσή του, τα αθλητικά τμήματα συνολικά συρρικνώθηκαν! Τα πιο δημοφιλή και μαζικά εξαφανίστηκαν!

Άνθρωποι του χώρου του αθλητισμού αναφέρουν και μία ακόμη παράμετρο που οδήγησε στην εξαφάνιση των αθλητικών τμημάτων. Πιο συγκεκριμένα, ισχυρίζονται ότι πρόεδροι συλλόγων που διατηρούσαν καλές σχέσεις με δημοτικές αρχές πίεσαν να αποσυρθεί “από τα χωράφια τους” ο Δήμος για να μην έχουν τον ανταγωνισμό των χαμηλότερων τιμών.

Κάπως έτσι “συνωμότησε το σύμπαν” για να χάσει την σπουδαία αθλητική του υποδομή σε τμήματα ο Δήμος Χαϊδαρίου.

Στο διά ταύτα: Θέλει ο Δήμος (ειδικά υπό τη νέα του διοίκηση) να ξαναζωντανέψει τα αθλητικά του τμήματα; Αν ναι, πιθανόν να χρειαστεί “να σπάσει αβγά”. Εμείς νομίζουμε πως αξίζει η προσπάθεια, ξεκινώντας από τους γυμναστές που θέλουν να ασχοληθούν με το δικό τους αντικείμενό τους και όχι με άλλα. Το αντικίνητρο είναι το δίπτυχο “απογευματινή δουλειά και έξω” (διότι όπως είναι ευνόητο τα παιδιά μπορούν μόνο απογεύματα και φυσικά η άσκηση στα περισσότερα αθλήματα γίνεται σε εξωτερικούς χώρους). Το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε ίσως να παρακαμφθεί με μείωση του ωραρίου, στο επίπεδο των ωρών διδασκαλίας των γυμναστών στα δημόσια σχολεία. Δίκαιο είναι για όσους φεύγουν από δουλειά γραφείου και επιστρέφουν στα μαθήματα.

Όσα γράφουμε πηγάζουν από την πεποίθηση ότι ο αθλητισμός είναι κοινωνική ανάγκη, αλλά και ότι είναι παράλογο να μην εκπληρώνει το καθήκον του Δήμος ως προς αυτήν, ενώ διαθέτει αθλητικές υποδομές και γυμναστές.

Μενέλαος Χρόνης

ΥΓ. Στον Δήμο Αγίας Βαρβάρας οι γυμναστές του εκπονούν αθλητικά προγράμματα στα σχολεία όταν αυτά κλείνουν για τις καλοκαιρινές διακοπές, σε συνεργασία με τος συλλόγους γονέων. Κάνουν χορό, βόλεϊ, μπάσκετ -ό,τι μπορεί να “χωρέσει” στις υποδομές ενός σχολικού κτηρίου- στο πλαίσιο της συμπλήρωσης ωραρίου. Το σημειώνουμε σαν μια “άλλη αντίληψη” για την αποστολή του Δήμου.