ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑΕΙΔΗΣΕΙΣΠΟΛΙΤΙΚΗΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ
Η περιφέρεια – τέρας και η πολιτική υποεκπροσώπηση της δυτικής Αθήνας
Η κατάτμηση σε μικρότερες εκλογικές περιφέρειες της αχανούς και ετερόκλητης Β΄ Αθήνας βρίσκεται για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο της πολιτικής επικαιρότητας. Σύμφωνα με την Αυγή της Κυριακής, στο γραφείο του πρωθυπουργού, κατόπιν εντολής του ιδίου, έχουν κατατεθεί και εξετάζονται σενάρια για αυτή την αλλαγή.
Το επικρατέστερο από αυτά προβλέπει την κατάτμηση της Β΄Αθήνας σε τρεις εκλογικές περιφέρειες/τομείς (Βόρειο, Νότιο, Δυτικό). Με βάση αυτό ο Δυτικός Τομέας θα βγάζει 11 έδρες και θα περιλαμβάνει τους δήμους Αγ. Βαρβάρας, Αγ. Αναργύρων – Καματερού, Αιγάλεω, Ιλίου, Περιστερίου, Πετρούπολης και Χαϊδαρίου.
Παραθέτουμε απόσπασμα άρθρου του συμπολίτη Τρύφωνα Δάρα στο Χαϊδάρι Σήμερα, στο οποίο σχολιάζει την περιφέρεια – τέρας και την ουσιαστική υποεκπροσώπηση της προβληματικής δυτικής Αθήνας στη Βουλή και τα κέντρα αποφάσεων, με αφορμή την τότε υπουργοποίηση (2015) του Χαϊδαριώτη Δημήτρη Βίτσα:
“Είναι γεγονός η πολιτική υποεκπροσώπησης της Δυτικής Αθήνας ή σωστότερα της σχεδόν πλήρους απουσίας της σε επίπεδο στελεχών, από τα πολιτικά και οικονομικά κέντρα αποφάσεων, το οποίο έχουμε συζητήσει πολλές φορές το παρελθόν χωρίς να βρούμε λύση.
Με την προϊούσα και έντονη απαξίωση της πολιτικής (και των πολιτικών) που ζούμε τα τελευταία χρόνια, κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι το βασικότερο και πρωτογενές καθήκον του βουλευτή είναι η εκπροσώπηση του λαού μιας προσδιορισμένης γεωγραφικής περιοχής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Σιγά την είδηση, θα μου πείτε. Κι όμως αυτή η αυτονόητη αρχή δεν έχει αυθεντική εφαρμογή στη Δυτική Αθήνα και οπωσδήποτε όχι στην πόλη μας το Χαϊδάρι και μάλιστα διαχρονικά.
Τυπικά βέβαια τέτοιο ζήτημα δεν υφίσταται, αφού το Χαϊδάρι και η Δυτ. Αθήνα είναι τμήμα της Β’ Αθηνών, που -δόξα τω Θεώ- διαθέτει 44 -ζωή να ΄χουν- βουλευτές. Όμως αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα. Αυτή η περιφέρεια – τέρας, που θεωρητικά υπερεκπροσωπείται στη Βουλή, στην πράξη καταλήγει να μην εκπροσωπείται καθόλου και οι βουλευτές της να μην αισθάνονται καν ότι έχουν γεωγραφικά εντοπισμένο καθήκον εκπροσώπησης αφού είναι πολιτικά, πρακτικά και λογικά εντελώς αδύνατον ο ίδιος άνθρωπος να εκπροσωπεί ταυτόχρονα αντιδιαμετρικά και αντιτιθέμενα συμφέροντα.
Το έχω ξαναπεί και το έχω ξαναγράψει ότι η κατάσταση αυτή είναι δυστυχώς απαράδεκτη και αποκαρδιωτική. Η μεγαλύτερη, πολυπληθέστερη και με τον υψηλότερο δείκτη προβληματικότητας περιοχή του Λεκανοπεδίου δεν έχει ουσιαστικά «φωνή» και εκπρόσωπο ούτε στο Υπουργικό Συμβούλιο ούτε στη Βουλή ούτε στα ανώτατα όργανα των κομμάτων ούτε στις διοικήσεις μεγάλων οργανισμών κλπ., ούτε καν σε κάποιο υψηλό επίπεδο της κρατικής γραφειοκρατίας. Άντε μέχρι τμηματάρχη Υπουργείου φτάνουμε. Κι αυτός μόλις προαχθεί σε διευθυντή μετακομίζει στα βόρεια ή τα νοτιοανατολικά προάστια.
Δεν ξέρω αν αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα ή ενδεχομένως και αίτιο (στο βαθμό που τη συντηρεί και την αναπαράγει) της υποβάθμισης της Δυτικής Αθήνας, όμως το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
Αν δεχθούμε ότι το πολίτευμά μας κατοχυρώνει το ρόλο του βουλευτή ως κατ’ αρχήν εκπροσώπου των κατοίκων μιας γεωγραφικά προσδιορισμένης περιοχής, τα συμφέροντα των οποίων προωθεί και υπερασπίζεται, τότε προκύπτει αυτόματα η μεγάλη θεσμική και πολιτική αναπηρία της περιοχής μας. Και ταυτόχρονα το πολιτικό παράδοξο η περιοχή με τα περισσότερα προβλήματα να είναι η μόνη που δεν έχει εκπρόσωπο να τα αναδείξει και να αγωνιστεί για την επίλυσή τους! Και φτάνουμε στο σημείο νομοί με πληθυσμό μικρότερο του Περιστερίου να έχουν τέσσερις και πέντε βουλευτές και η Δυτ. Αθήνα του ενός εκατομμυρίου πολιτών να μην εκπροσωπείται καν στη Βουλή!
Ποιος ευθύνεται γι’ αυτή την κατάσταση; Τόσο τα κομματικά επιτελεία όσο και εμείς οι πολίτες. Τα κόμματα (και μιλώ εδώ για την εμπειρία μου από το ΠΑΣΟΚ) γιατί όταν συγκροτούν τα ψηφοδέλτιά τους όχι μόνο δεν φροντίζουν να περιλάβουν ισχυρά και επώνυμα στελέχη από τη Δυτ. Αθήνα (υπάρχουν, μην αμφιβάλλετε), αλλά αντιθέτως υποκύπτουν εύκολα στο «βέτο» διαφόρων μεγαλόσχημων “βαρόνων”, που απομυζούν εκλογικά, δεκαετίες τώρα την περιοχή. Στο ΠΑΣΟΚ η πρακτική αυτή αποτελούσε θεσμό!
Εξαιρέσεις ασφαλώς υπήρξαν κατά το παρελθόν και μάλιστα αξιολογότατες. Κορυφαία ο Κυριάκος Ντηνιακός, που δυό φορές έφτασε κοντά στην εκλογή χωρίς να τα καταφέρει για λίγες εκατοντάδες ψήφους. Έζησα από πολύ κοντά και τις δύο προσπάθειες του Κ. Ντηνιακού το 1981 και το 1993 και θυμάμαι την ευρύτερη αποδοχή, τους λόγους ενθάρρυνσης, τις υποσχέσεις υποστήριξης πολλών επωνύμων και μη από την περιοχή, που όμως είτε δεν ήταν ειλικρινείς είτε δεν ήταν αρκετές.
Και εδώ είναι οι ευθύνες ημών των πολιτών – ψηφοφόρων. Που ακόμη κι όταν υπάρχουν στο ψηφοδέλτιο του κόμματος που θα ψηφίσουμε ισχυρά, ικανά και προβεβλημένα στελέχη από την περιοχή, δύσκολα τους δίνουμε την ψήφο και την υποστήριξή μας. Σε μια εκλογική περιφέρεια μάλιστα με τέσσερις σταυρούς προτίμησης η πρακτική αυτή αγγίζει τα όρια της πολιτικής αυτοχειρίας !
Φυσικά γνωρίζω ότι απαιτείται θεσμική λύση του προβλήματος, με το “σπάσιμο” της
αχανούς Β’ Αθηνών σε επιμέρους περιφέρειες, οπότε θα έχουμε τη δική μας περιφέρεια στη Δυτ. Αθήνα (χωρίς υποχρεωτικά να έχουμε και τοπικούς βουλευτές, αφού είμαστε ικανοί και τότε να ψηφίζουμε Χαλανδριώτες και Γλυφαδιώτες).”
αχανούς Β’ Αθηνών σε επιμέρους περιφέρειες, οπότε θα έχουμε τη δική μας περιφέρεια στη Δυτ. Αθήνα (χωρίς υποχρεωτικά να έχουμε και τοπικούς βουλευτές, αφού είμαστε ικανοί και τότε να ψηφίζουμε Χαλανδριώτες και Γλυφαδιώτες).”
…………………………………..
Είναι πολύ κατατοπιστική, πιστεύουμε η τοποθέτηση του Τρύφωνα Δάρα. Αυτό για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι είναι ότι θα ληφθεί η τελική απόφαση για την κατάτμηση της Β΄ Αθήνας. Πολλές φορές έχουμε ακούσει τις ίδιες εξαγγελίες, αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Βασικά διότι αντιδρούν οι “βαρόνοι” των κομμάτων, που επιθυμούν όχι απλώς να εκλέγονται βουλευτές, αλλά να έχουν “προίκα” δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους από την ετερόκλητης σύνθεσης υπερ-περιφέρεια, οι οποίες μετατρέπονται σε υπουργείο και βαρύνοντα λόγο και ρόλο στο κόμμα.
