“Πονεμένες” ιστορίες κοινωνικής ευαισθησίας στο Χαϊδάρι
Με αφορμή την δημοσίευση επιστολής αναγνώστριας για την γειτονιά της, στο Δάσος, με την οποία αποκαλύφθηκε ότι άστεγη γυναίκα κοιμάται υπαίθρια σε κρεβάτι, έξω από εγκαταλειμμένη οικοδομή της Γ. Παπανδρέου, και τον σχετικό διάλογο που έγινε στο F|B, η κ. Λαμπρινή Πουλίτσα σχολιάζει μέσω της εφημερίδας μας τις “επιδόσεις” της κοινωνικής πολιτικής της τοπικής μας κοινωνίας και της χώρας ευρύτερα.
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ που περνάω από εκεί στεναχωριέμαι να βλέπω την συγκεκριμένη κυρία να κοιμάται έξω. Από όσο έψαξα και ρώτησα είναι πολύ περήφανη σαν άνθρωπος και δεν θέλει να μείνει κάπου αλλού, εμπιστεύεται μόνο όσους γνωρίζει και δέχεται φαγητό και ρούχα και πάλι μόνο από όσους ξέρει και καταλαβαίνει ότι δεν την λυπούνται.
Σίγουρα χρειάζεται μια προσεκτική προσέγγιση από την Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου και φυσικά κάποιος να την βοηθήσει σε ανθρώπινο επίπεδο.
Έχοντας ασχοληθεί παλιότερα πολύ με το θέμα του κ. Αλέκου, που περιφερόταν λερωμένος και ημίγυμνος στο Δάσος και έμπαινε στο λεωφορείο του Α15, εχω να σας πω ότι είναι πολύ δύσκολο να παρέμβει η Κοινωνική Υπηρεσία, αν δεν υπάρχει επώνυμη καταγγελία από πολίτη στο Αστυνομικό Τμήμα, και να αναφέρει ότι κινδυνεύει η υγεία του ατόμου και η δημόσια υγεία για να υπάρξει εισαγγελική παρέμβαση.
Χρειάστηκε τότε να πάρω δύο μέρες άδεια από τη δουλειά μου για να πάω στο Α.Τ., να κάνω 10 τηλεφωνήματα στον ΟΑΣΑ και άλλα τόσα στην Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου, για να δοθεί λύση και κάποιος να περιθάλψει τον άνθρωπο, ο οποίος είχε και έντονα διανοητικά προβλήματα (και πάλι δεν γνωρίζω με ακρίβεια τι ακριβώς έγινε)
Δυστυχώς ζούμε σε ένα κράτος που δεν έχει κοινωνική πολιτική και αυτή που έχει είναι δυσπρόσιτη. Δεν θα ξεχάσω ότι η Αστυνομία πέταγε το μπαλάκι στο Δήμο ο Δήμος στην Αστυνομία και ο ΟΑΣΑ απλά κατηγορούσε και τους δυο.
Οι πολίτες και να θέλουν να βοηθήσουν νομίζω κάνουν πίσω, γιατί φοβούνται μην μπλέξουν και περιμένουν τον “από μηχανής θεό να βάλει το χέρι του”.
Όσα ανέφερα είναι ένα μικρό παράδειγμα για το πώς λειτουργεί η χώρα μας κι εμείς. Χθες ενημερώθηκα ότι τελικά πέθανε ο κυρ Αλέκος και του εύχομαι καλό ταξίδι και στον κόσμο όπου πάει. Είμαι σίγουρη ότι θα συναντήσει καλύτερους ανθρώπους, που θα έχουν αληθινή αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και θα ενδιαφέρονται ουσιαστικά για τον συνάνθρωπό τους.
