ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ

Ο Ανδρέας Μποζίκας θυμάται…

Ο Ανδρέας Μποζίκας θυμάται... 1

Είναι όμορφο να γνωρίζεις καλύτερα κάποιους ανθρώπους που συναντάς συχνά ή γνωρίζεις λόγω της πολιτικής ή της επαγγελματικής τους ιδιότητας, λιγότερο ή περισσότερο επώνυμους -δεν έχει σημασία. Έτσι απλά… Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι… Για να ξαναβρούμε μνήμες που έχουν χαθεί.

Ο Ανδρέας Μποζίκας, λοιπόν, ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεών του από τα χρόνια του δημοτικού, όταν ακόμη ήταν ο “πιο καλός ο μαθητής”. Πιστεύω ότι ο πιο καλός μαθητής είναι εκείνος που “γηράσκει” αεί διδασκόμενος…

“Ο πιο καλός ο μαθητής”

“Τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια τα πέρασα στο 2ο Δημοτικό Σχολείο, που εξυπηρετούσε τα παιδιά από τις γειτονιές του Κέντρου Χαϊδαρίου. Στο ίδιο κτίριο με κάποιες προσθήκες στεγάζεται σήμερα το 7ο Γυμνάσιο. Δασκάλα και δάσκαλοι μου εκείνα τα χρόνια διετέλεσαν η αείμνηστη κα Σακκά, και οι κύριοι Χριστοδουλόπουλος και Κάλης.
Τελείωσα το Δη

Ο Ανδρέας Μποζίκας θυμάται... 3
Σημαιοφόρος σε παρέλαση για την επέτειο
της 28ης Οκτωβρίου, του 2ου Δημοτικού Σχολείου

μοτικό το 1969 και συνέχισα στο Γυμνάσιο Αρρένων Χαϊδαρίου. Όπως τα περισσότερα σχολεία στη Δυτική Αθήνα εκείνη την εποχή, το Γυμνάσιο Χαϊδαρίου λειτουργούσε με το σύστημα των παραρτημάτων, δηλαδή οι τάξεις ήταν διασκορπισμένες σε διάφορα νοικιασμένα από ιδιώτες κτίρια. Οι πρώτες τάξεις στεγάζονταν σε διώροφο κτίριο στην Πλατεία Ηρώων, άλλες τάξεις σε κτίριο στο ύψωμα της οδού Πλαταιών, ενώ μόλις στην τελευταία τάξη, την ΣΤ΄ του Γυμνασίου με το παλαιό σύστημα, πρόλαβα να παρακολουθήσω μαθήματα στο καινούργιο, ιδιόκτητο και κατασκευασμένο ειδικά για σχολείο κτίριο της οδού Ανεξαρτησίας.

Από τους καθηγητές μου στο Γυμνάσιο ξεχωρίζουν στη μνήμη μου ο μαθηματικός κ. Νικολόπουλος, οι φιλόλογοι κκ. Κώστας Ασπρουλάκης και Γιώργος Καρτάνος, ο φυσικός κ. Κακούνης, οι γυμναστές κκ. Κάντας και Γιομπρές.
«Ο πιο καλός ο μαθητής» ήμουν στο Δημοτικό (και σημαιοφόρος παρακαλώ!), μέχρι και τη δευτέρα γυμνασίου. Μετά άρχισαν να επιδρούν διάφοροι παράγοντες, όπως η εφηβεία με τα πρώτα ρομαντικά σκιρτήματα, η πολιτικοποίηση της εποχής, οι παρέες όπου παρασύραμε ο ένας τον άλλον στη βόλτα ή και τα «μικροπαραστρατήματα».
Από τα μαθήματα μού άρεσαν περισσότερο τα θετικά και λιγότερο τα θεωρητικά. Εκτός συναγωνισμού βέβαια ήταν πάντα η γυμναστική, μιας και ασχολήθηκα από μικρός με το βόλεϋ και το στίβο και ξεκινώντας από τη σχολική ομάδα έφτασα να είμαι αθλητής του Πανελλήνιου Γ.Σ.
Στην Πρώτη Τάξη Δημοτικού,
κατά τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου. 

Όταν ο πεζόδρομος της Καραϊσκάκη ήταν χωματόδρομος

Δεν χρειάζεται φυσικά να σας πω πόσο διαφορετικό ήταν το Χαϊδάρι, αλλά και η ζωή μας τότε. Οι περισσότερες οικογένειες δεν είχαμε αυτοκίνητα και πηγαίναμε στην Αθήνα με το λεωφορείο της γραμμής 177, που είχε αφετηρία την εκκλησία της Κοίμησης Θεοτόκου και τέρμα στην πλατεία Κουμουνδούρου. Στην οδό Στρατάρχου Καραϊσκάκη, ο σημερινός πευκόφυτος πεζόδρομος ήταν ακόμη χωματόδρομος. Παραδοσιακά στέκια στον κεντρικό δρόμο της πόλης ήταν το ζαχαροπλαστείο “ΤΑ ΠΕΥΚΑ”, του Γιώργου Κισσανδράκη, που φυσικά ώφειλε την ονομασία του στα αιωνόβια πεύκα του δρόμου. Ακόμη, το παραδοσιακό καφενείο του Μήτσου Πισκιλίδη.
Εμείς βέβαια, οι ζωηρές και ατίθασες παρέες των εφήβων της πόλης, δεν συχνάζαμε σ’ αυτά τα παραδοσιακά μαγαζιά. Είχαμε μια ποικιλία επιλογών από καφετέριες, όπως το πασίγνωστο και στους νεότερους από τις διηγήσεις IL MONDO, την IL SOLE, τη ΣΟΡΑΓΙΑ στην Πλ. Ηρώων και το ΚΟΥΣ – ΚΟΥΣ στην οδό Αγωνιστών Στρατοπέδου.
Αυτές ήταν οι «μικρές Βουλές», όπου ανταλλάσσαμε τους πολιτικούς μας προβληματισμούς, αλλά και τα σημεία αναφοράς για τις πιο ανέμελες στιγμές απόδρασης από τις πιέσεις του σχολείου και του οικογενειακού περίγυρου.

Η πολιτική μάς άφησε στην ίδια τάξη

Το κλίμα, όσο μεγαλώναμε, πολιτικοποιούνταν απότομα. Άνετα έφταναν στην τοπική μας κοινωνία τα μηνύματα των αντιχουντικών οργανώσεων και οι προάγγελοι άνεμοι του φοιτητικού ξεσηκωμού του 1973. Εκείνη τη χρονιά συμμετείχα ως μαθητής στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ενώ μαζί με τον Κώστα τον Ξυνογαλά οργανώσαμε το πρώτο και παράνομο, βέβαια, μαθητικό συμβούλιο στο Γυμνάσιο. Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειάς μας ήταν ότι και εγώ και ο Κώστας μείναμε στην ίδια τάξη.
Οι αλάνες
Αλλά δεν υπήρχε μόνον η πολιτική. Πολλές ώρες περνούσαν παίζοντας ποδόσφαιρο στις αλάνες της πόλης, στην αυλή 2ου Δημοτικού, στο οικόπεδο του Σιδηρόπουλου που μετά έγινε το γήπεδο, στο χώρο κοντά στην εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, όπου σήμερα έχει γίνει ανάπλαση, στο χώρο της αποξηραμένης λίμνης, που σήμερα ανήκει στο Πάρκο Ιστορικής Μνήμης, ανάμεσα στην Λ. Αθηνών και το Στρατόπεδο.

Εφηβικές έξοδοι

Υπήρχαν τα θερινά και χειμερινά σινεμά: Ο ένδοξος “ΑΤΤΙΚ”, στο σημείο όπου είναι σήμερα το “ΑΙΝΙΓΜΑ”, ο “ΗΛΙΟΣ” στην Πλ. Ηρώων, η “ΚΑΤΕΡΙΝΑ” φυσικά, που λειτουργεί σήμερα ως Δημοτικός Κινηματογράφος, η “ΛΕΒΑΝΤΑ” στο Δάσος. Η “ΣΟΡΑΓΙΑ” και η “ΑΝΟΙΞΗ”, που επίσης λειτουργεί ακόμη, ήταν οι δυο χειμερινοί μας.
Υπήρχαν οι εκδρομές για μπάνια (στις οποίες ο μεγαλύτερος αδελφός μου πρόλαβε και την Ακτή Σκαραμαγκά πριν καταστραφεί) και οι περίπατοι στο Δαφνί, στο χώρο όπου λειτουργούσε το Τουριστικό Περίπτερο. Εκεί διοργανωνόταν το καλοκαίρι η «Γιορτή του Κρασιού», μια μεγάλη τουριστική ατραξιόν της εποχής (από τις εκδηλώσεις αυτές πήρε το όνομα του και το εστιατόριο που λειτουργεί σήμερα στο σημείο). Τους περιπάτους εκεί όλοι επιδιώκαμε να τους απολαύσουμε με παρέα από το άλλο φύλο και οι αναμνήσεις αυτές παραμένουν ζωντανές και πολύχρωμες στη μνήμη.
Η παρέα με την οποία κατ’ αρχήν περπάτησα τους δρόμους της πόλης ήταν ο αδελφός μου ο Σταύρος και οι φίλοι του, 5 χρόνια μεγαλύτεροι μου. Ο Σταύρος πήγε στο ίδιο Δημοτικό με μένα αλλά Γυμνάσιο στο Αιγάλεω, μαζί με τον Τάσο το Χαλκιά, τον Φώτη τον Καϊάφα, κ.ά. Από δίπλα κι εγώ, λοιπόν, όσο μεγάλωνα, να κάνω τις πρώτες μου επισκέψεις στο κέντρο της Αθήνας και να ακούω τις πρώτες πολιτικές συζητήσεις.

Το πρώτο χαρτζηλίκι απο τη δουλειά

Από τα πρώτα χρόνια της σχολικής μου ζωής, «κολλητή» παρέα έκανα με τα δυο συνομήλικα ξαδέλφια μου, τον Σταύρο το Μποζίκα και τον Δημήτρη τον Γκαραγκάνη. Μ’ αυτούς ζήσαμε πολλά… Μαθητές πλέον Γυμνασίου και οι τρεις είχαμε και τις πρώτες μας εργασιακές εμπειρίες. Κάθε καλοκαίρι δουλεύαμε όλο τον Ιούλιο και μαζεύαμε χαρτζηλίκι που το ξοδεύαμε τον Αύγουστο στις διακοπές, στα Λαγκάδια Αρκαδίας (το χωριό της καταγωγής του πατέρα μου) και όσο περίσσευε το κρατούσαμε για το χειμώνα, γιατί οι οικογένειες μας δεν ήταν άνετες οικονομικά. Είχαμε δουλέψει στην ΕΒΓΑ, ανειδίκευτοι σε βιομηχανίες και μηχανουργεία της περιοχής, στη λαχαναγορά, αλλά δεν νιώθαμε καταπιεσμένοι, χαιρόμασταν που αποκτούσαμε κάποια ψήγματα οικονομικής ανεξαρτησίας.


Πολυτεχνείο 1973

Η παρέα με την οποία πήραμε μέρος ως μαθητές στα γεγονότα του Νοέμβρη ’73 ήταν ο Δημήτρης ο Βελούδης, ο Γιώργος ο Μαγκανάρης, ο Ηλίας ο Λογοθέτης, ο Κώστας ο Γιολδάσης, οι αδελφοί Μυλωνά, η Ελένη και ο Παναγιώτης ο Κουτσουμπός. Μ’ αυτή τη συντροφιά συχνάζαμε στο “ΚΟΥΣ – ΚΟΥΣ” και αναλωνόμασταν σε συζητήσεις μέσα στο έντονα πολιτικοποιημένο κλίμα της εποχής.

Il Mondo

Ο Ανδρέας Μποζίκας θυμάται... 5
Σήμερα, πρόεδρος του ΑΣΔΑ
και δημοτικός σύμβουλος Χαϊδαρίου

Σε ένα άλλο κλίμα, περισσότερο ανάλαφρο και εφηβικό, κινούνταν η παρέα του IL MONDO. Έχω ζήσει αξέχαστες στιγμές με τον Μανώλη και τον Γαρύφαλλο Κισσανδράκη, τον Τάσο τον Χαρόπουλο, τον Γιάννη και τον Τάσο τον Καμπάκη, τον Νικηφόρο τον Πορφυρίδη, που οι γονείς του (ο κ. Τάσος και η κα Μαρία) είχαν το πρώτο σουβλατζίδικο της εποχής, τοποθετημένο στο στρατηγικότερο σημείο: απέναντι από το IL MONDO και πάντα συντροφιά με δυο μου ξαδέλφια.

Τα μαθητικά μου χρόνια και οι αγαπημένες αναμνήσεις της εφηβείας διαμορφώνουν μέσα στο μυαλό μου ένα πολύχρωμο μωσαϊκό, πλούσιο σε γεγονότα, συναισθήματα, ζεστές εικόνες φίλων, τρυφερές προσωπικές στιγμές. Μπορεί να μην ήμουνα πάντα «ο πιο καλός ο μαθητής», αλλά νιώθω βέβαιος ότι και από το σχολείο και από τις λοιπές παραστάσεις και εμπειρίες της εποχής εκείνης στο Χαϊδάρι συγκρότησα, όπως και όλα τα παιδιά της τότε μεγάλης συντροφιάς, στοιχεία προσωπικότητας που φάνηκαν πολύτιμα σ’ όλη τη μετέπειτα ζωή μου.
Επιμέλεια Γεωργία Σούκουλη

Παρόμοια Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button