ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ
Ο Βασίλης και ο Μάριος
Ανάμεσα σ’ ένα απίστευτο ξεχαρβάλωμα πού έχει υποστεί η χώρα σ’ όλα τα επίπεδα, σαν δύο βρώμικα πατσαβούρια, μας ήρθαν κατάμουτρα το ένα μετά το άλλο τα σκάνδαλα που προκάλεσαν δυο στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Γράφει η Μαίρη Παλάντζα
Ο ένας είναι ο Βασίλης. Το καμάρι της Θεσσαλονίκης. Ολυμπιονίκης, επιστήμονας, ευσταλής και ωραίος, απέδειξε με τη στάση του πώς η εξουσία και το χρήμα μεταλλάσσει ανθρώπους, που όλοι ζήλευαν, σε θλιβερά ανθρωπάκια που κι ο τελευταίος ταπεινός πολίτης δεν θα ήθελε να είναι στη θέση τους.
Ο δεύτερος είναι ο Μάριος. Το αμέσως μετά τον δήμαρχο σημαντικότερο στέλεχος του Δήμου μας. Αν και η εκδίκαση της υπόθεσης δεν έγινε ακόμη, οι μέχρι τώρα στάση της δικαιοσύνης δείχνει πως ούτε οι τίτλοι ούτε οι ιδιότητες ούτε οι σπουδές αποτελούν εγγύηση για την πολιτική ποιότητα και τις αντιστάσεις ενός ανθρώπου, που τυχαίνει να είναι και εκπαιδευτικός.
Είναι και οι δύο γέννημα θρέμμα μιας εποχής που δημιούργησε ανθρώπους με συγκεκριμένες συμπεριφορές. Μια εποχή που δίδαξε πως ν’ αποκτά κανείς εύκολο χρήμα μ’ οποιοδήποτε μέσο. Μια εποχή όπου το life-style δοξάστηκε όσο τίποτε άλλο και η έλλειψη οράματος είναι πρωτοφανής. Όταν το εύκολο χρήμα εισρέει άφθονο στο σπιτικό σου, πώς να καταλάβεις τον ταλαίπωρο μεροκαματιάρη και τον άνεργο, που εκλιπαρεί για μια οποιανδήποτε δουλειά, καθώς ένα ζευγάρι παπούτσια αξίζουν όσο ο μισθός του;
Αναλογίζεται κανείς τους σκληρούς αγώνες για μια μικρή ζωή -των περισσοτέρων από μας- και τον εύκολο τρόπο που πλούτισαν αρκετοί συνέλληνες και δεν μπορεί παρά να οργίζεται και να θυμώνει. Σκεπτόμενος όμως βαθύτερα, ίσως θεωρήσει και τύχη που ολημερίς ιδρωκοπά για ένα φθηνό μεροκάματο. Μια τύχη που σε φέρνει μακριά από αρρωστημένες καταστάσεις, γεμάτες από ηθική κατάπτωση και ξετσιπωσιά.
Η υπόθεση Λιακόπουλου, εκτός από τους ανθρώπους που τον εμπιστεύτηκαν, αγγίζει όλους όσους θελήσουν ν’ ασχοληθούν με τα κοινά και να ζητήσουν την ψήφο του Χαϊδαριώτη. Θα πρέπει συνεχώς να αποδεικνύουν πως δεν είναι ελέφαντες.
Κατά τ’ άλλα, τα κόμματα που δεν είναι πλέον τίποτα άλλο παρά ποδοσφαιρικές ομάδες, με τις μεταγραφές τους και όλα τα συναφή, καυχώνται πώς έχουν στελέχη και οπαδούς αναλόγου ιδεολογίας. Όμως η πραγματικότητα λέει άλλα: Πως περισσότερο από οτιδήποτε μετράει από τι υλικό είναι φτιαγμένος ο καθένας μας…
