Εισαγγελέας, κανάλια και ο “κρεμαστός βρεφονηπιακός” του Χαϊδαρίου

Από τη χτεσινή συνέντευξη του δημάρχου στον Σκάι, μπροστά από τον διαβόητο βρεφονηπιακό σταθμό.

 

Σχόλιο

 Είναι ευπρόσδεκτη η δήλωση του δημάρχου ότι ο Δήμος θα διεκδικήσει τον σταθμό από τον ΟΑΕΔ και θα ζητήσει ευθύνες για την απαράδεκτη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Όμως το ζήτημα δεν είναι τόσο “στεγνό”, αλλά έχει μακρόχρονη διαδρομή και πλούσια πλοκή. Σαν άνθρωπος που έχει ζήσει από κοντά την υπόθεση, θέλω να αναφέρω λίγα αξιοσημείωτα γεγονότα, από τη μεριά των κατοίκων, που παλέψαμε μάταια επί χρόνια για να βρεθεί μια λύση, μια και ο κοινός νους μας διαπίστωνε ένα ολοφάνερο πρόβλημα, που, περιέργως, δεν έβλεπαν οι υπηρεσίες.Η αλήθεια είναι ότι το ημερολόγιο ενεργειών των κατοίκων της γειτονιάς μας επί 7 χρόνια, το αρχείο δημοσίων εγγράφων που έχουμε, η αλληλογραφία με δημόσιες υπηρεσίες, οι τεχνικές προτάσεις κτλ. θα μπορούσαν να γίνουν “μαγιά” για να γραφτεί ένα βιβλίο εκατοντάδων σελίδων για τις παθογένειες του ελληνικού κράτους και των δημοσίων έργων. Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε το δοκιμάσω…

Γυρνώ πίσω στο 2006. Ο δρόμος μας δεν είχε κατασκευαστεί και ακούγαμε ότι όπου να ‘ναι θα ξεκινήσει το έργο της ανέγερσης του σταθμού. Εμείς οι κάτοικοι της γειτονιάς καταλαβαίναμε ότι ο δρόμος ήταν ένα πανάκριβο έργο, καθώς η ανύψωσή του κατά τρία, τουλάχιστον μέτρα, θα τσιμέντωνε άγρια την περιοχή, χώρια που η αντιστήριξή του έπρεπε να γίνει σε μπαζωμένο νταμάρι, που πολλαπλασίαζε το κόστος, αλλά και θα κατέστρεφε αισθητικά την από κάτω πλατεία.

Κάναμε, λοιπόν, επίμονες παραστάσεις στον Δήμο, για να εξετάσει το ζήτημα, μήπως βρεθεί βρει μια άλλη τεχνική λύση για τα υψόμετρα του δρόμου και του σταθμού. Με τα πολλά, ήρθε επί τόπου ένας μηχανικός της Τεχνικής Υπηρεσίας, ο οποίος μάς είπε: “Μην κάνετε τίποτε, αφήστε να γίνει πρώτα ο σταθμός και μετά βλέπουμε, γιατί υπάρχει κίνδυνος να σταματήσει το έργο”. Ακριβώς έτσι είπε, “μετά βλέπουμε”… Μάς φάνηκε εντελώς τρελό, αλλά… οι υπηρεσίες ξέρουν. Ή μήπως όχι, όπως αποδεικνύεται σήμερα; Το έργο δεν το χάσαμε, αλλά δεν μπορούμε να ανεβούμε πάνω. Πάντως τα 2,5 εκατ. απορροφήθηκαν…

Όταν ξεκίνησε το έργο και είδαμε ζωντανό μπροστά μας το απίστευτο θέαμα, τα χάσαμε: το κτήριο βρισκόταν μεταξύ ουρανού και γης, μακριά και από τα δύο, ειδικά από τη γη, από την οποία έπρεπε να μπαίνουν μέσα τα παιδιά. Όπως είπαμε, οδός πρόσβασης δεν υπήρχε.

Τι έφταιγε για τον παραλογισμό; Στην πραγματικότητα το οικόπεδο ήταν ακατάλληλο για ένα τόσο μεγάλο κτήριο, λόγω της υπερβολικής κλίσης του. Γι’ αυτό υπερύψωσαν στα χαρτιά την οδό Βεργίνας, ώστε να εξισορροπηθεί η κλίση. Όμως αυτό με τη σειρά του απαιτούσε ένα τεράστιο τεχνικό έργο για την κατασκευή του δρόμου από κάτω, τον οποίο “ξέχασε” (λόγω κόστους φυσικά) να φτιάξει ο Δήμος, αλλά και η έλλειψη του οποίου δεν απασχόλησε ούτε τον μελετητή ούτε τον Οργανισμό Εργατικής Εστίας, που κατασκεύαζε το έργο.

Τον επόμενο χρόνο, και ενώ ΟΕΕ και Δήμος έβλεπαν αμέριμνοι τον σταθμό σχεδόν να ολοκληρώνεται, αλλά δρόμος να μην υπάρχει, οι κάτοικοι αποφασίσαμε να πάρουμε πρωτοβουλία. Ζητήσαμε τη βοήθεια του πολιτικού μηχανικού κ. Γιώργου Τερζάκη, ο, οποίος μετά από επίμοχθες συνεννοήσεις με τις τεχνικές υπηρεσίες του ΟΕΕ και του Δήμου (άλλο βιβλίο μπορεί να γραφτεί εδώ), πέτυχε να παρουσιάσει μια εξαιρετική, κοινά αποδεκτή τεχνική πρόταση για την οδό Βεργίνας, που ικανοποιούσε τους βασικούς όρους που είχε θέσει ο ΟΕΕ, δηλαδή να είναι νόμιμη και να εξασφαλίζει την λειτουργία του σταθμού. Ταυτόχρονα πετύχαινε σημαντική μείωση της ανύψωσης του δρόμου και πολύ μικρότερο κόστος κατασκευής του, πολύ λιγότερο τσιμέντο και προστασία του περιβάλλοντος.

Σε συμφωνία με την διοίκηση του ΟΕΕ η πρόταση πέρασε πρώτα από το Δημοτικό μας Συμβούλιο και εγκρίθηκε ομόφωνα, από όλες τις δημοτικές παρατάξεις. Ακολούθως στάλθηκε στον Οργανισμό, για να την εγκρίνει και το δικό του διοικητικό συμβούλιο. Ανασάναμε με ανακούφιση. “Χάσαμε εκατοντάδες ώρες, μάς έκαναν τα νεύρα τσατάλια, αλλά επιτέλους τελειώσαμε”, είπαμε. Αμ δε…

Ο ΟΕΕ, αίφνης και αντίθετα με όσα είχαν συμφωνηθεί, αντέδρασε με μια οργισμένη επιστολή κατά του Δήμου και των κατοίκων! Κάποιος μηχανικός του μάς έδωσε την εξήγηση: “Από το φάκελο που έστειλε ο Δήμος στον ΟΕΕ, έλειπαν τα κρισιμότερα έγγραφα”, άρα ο Δήμος εμφανίστηκε σαν να μην τηρεί τα συμφωνημένα. Κεραυνός! Πώς εξαφανίστηκαν τα έγγραφα; Προσπαθήσαμε να πάρουμε απαντήσεις από την δημοτική αρχή, αλλά μάταια. Έγινε κατά λάθος; Παρεισέφρησε κάποιο ένοχο χέρι; (Δεν το ξέρει αυτό δήμαρχος; Ας το ψάξει έστω και τώρα, που λέει ότι πρέπει να καταλογιστούν ευθύνες, μετά από τόσα χρόνια).

Στο μεταξύ, η οικοδομική άδεια του σταθμού έληξε. Μετά, απλά δεν έγινε τίποτε από καμιά δημόσια υπηρεσία. Ο κρεμαστός βρεφονηπιακός έμεινε κουφάρι, ενώ όπως μάθαμε από το εσωτερικό του εκλάπησαν μεταλλικές σωληνώσεις και άλλα αντικείμενα, αξίας δεκάδων χιλιάδων ευρώ.

Η ρεαλιστική τεχνική πρόταση του κ. Τερζάκη, που είχε γίνει δεκτή με επαίνους (στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου πρακτικά Δημοτικού Συμβουλίου κ.ά.) πετάχτηκε στα σκουπίδια. Η ήττα τής γειτονιάς ήταν συντριπτική. Ούτε ο δρόμος έγινε ούτε ο σταθμός λειτούργησε. Το Δημοτικό Συμβούλιο Χαϊδαρίου γελοιοποιήθηκε και το κράτος πέτυχε μια ακόμα… πανάκριβη “τρύπα στο νερό”.