ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ
Ιστορικές μνήμες, άνθρωποι και μηνμεία
Η αναφορά της εφημερίδας “ΧΑΙΔΑΡΙ ΣΗΜΕΡΑ” στην εκδήλωση μνήμης για τους εκτελεσθέντες την Πρωτομαγιά του 1944 και ειδικά στην εγκατάλειψη του “ΜΠΛΟΚ 15”, δημιουργεί σκέψεις και συνειρμούς. Σε τι μας χρησιμεύουν οι εκδηλώσεις μνήμης ιστορικών γεγονότων και h διαφύλαξη μνημείων που σχετίζονται με αυτά;
Γράφει η Μαρία Παλάντζα
Καθώς οι φωνές των διεθνιστών κηρύκων ολοένα και πληθαίνουν, είναι ανάγκη σαν λαός να αποκτήσουμε κάποια εθνικά αντανακλαστικά, καθώς, όπως λέγεται, λαός χωρίς μνήμη δεν μπορεί ν’ ευελπιστεί σ’ ένα αξιοπρεπές μέλλον.
To Στρατόπεδο Χαϊδαρίου και ειδικά το “ΜΠΛΟΚ 15” είναι χώρος μαρτυρίου και φέρνει στο νου μας όλες τις φρικαλεότητες των ναζί εναντίον της ανθρωπότητας. Είναι χώρος ίσης σημασίας με το Νταχάου και του Άουσβιτς. Οι άνθρωποι που τα έζησαν είναι ακόμα εν ζωή και μας διηγούνται πλήθος ιστορίες φρίκης, που διέπραξαν τα ανθρωπόμορφα κτήνη καταπατώντας κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Μαζί με το Χαϊδάρι, τόποι όπως τα Καλάβρυτα, το Κομμάνο Άρτας, το Δομένικο Ελασσόνας, το Δίστομο και τόσα άλλα, πλήρωσαν πανάκριβα την ναζιστική μπότα.
Ειδικά στο Δίστομο, όπου έμειναν για χρόνια συγγενικά μου πρόσωπα, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετούς επιζήσαντες και να μάθω από πρώτο χέρι τα γεγονότα. Ένα από αυτά τα πρόσωπα είναι και η κα Μαρία, που η εικόνα της έκανε το γύρο του κόσμου, όταν Αμερικάνος δημοσιογράφος τη δημοσίευσε, μέσω του περιοδικού Life. Το άχραντο πρόσωπο συγκίνησε τον πολιτισμένο κόσμο, όπως κάποτε είχε συγκινήσει η σφαγή της Χίου, η έξοδος του Μεσολογγίου και οι γυναίκες του Ζαλόγγου. Η κα Μαρία έφυγε πριν λίγο από την ζωή στα 84 χρόνια της, παίρνοντας μαζί της τον ανείπωτο πόνο που αποτυπώθηκε για πάντα στα χείλη της. Καμία χαρά στην ζωή της δεν μπόρεσε να διώξει την φρίκη που έζησε.
Οι Έλληνες με τις πράξεις τους έγραψαν ιστορία και επέμειναν στην γνώση της και στην αναφορά της, γιατί ήξεραν πως διαπλάθει ήθος. Γιατί οι μεγάλες πράξεις εμπνέουν μιμητές και από τα μεγάλα λάθη και εγκλήματα αντλούνται διδάγματα για να μην επαναληφτούν.
Οι αρνητές της μνήμης είναι ύποπτοι. Η ίδια η ιστορία μας διδάσκει πως καμία εμπορική και οικονομική σχέση δεν καταργεί την εθνική συνείδηση. Η εθνική συνείδηση είναι μνήμη και μαζί με το εθνικό συμφέρον είναι ισχυρά όπλα για την ύπαρξή μας.
Η ανάδειξη του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου, μαζί με τα μνημεία του, σύμβολο της εθνικής αντίστασης, είναι χρέος μας για να μην βρεθούν στο μέλλον άνθρωποι τύπου Ρεπούση και θεωρήσουν τα ιστορικά γεγονότα εθνικό παραμύθι.
