ΔΗΜΟΤΙΚΑΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ

Πτυχές του Κυπριακού: νερό, πετρέλαιο, διχοτόμηση. Οδηγούν σε Ένωση;


Πτυχές του Κυπριακού: νερό, πετρέλαιο, διχοτόμηση. Οδηγούν σε Ένωση; 1



Ψηφίδες επιχειρηματολογίας
για δίκαιη και λειτουργική λύση 

ή
απεμπλοκή με δυναμικό αναγέννησης
Στην Κύπρο συνεχίζεται
ο λεγόμενος δικοινοτικός διάλογος
μεταξύ του Προέδρου της Κύπρου και του
προέδρου του ψευδοκράτους, όπως ορθά
θεωρούμε από ελληνικής και ελληνοκυπριακής
πλευράς, την διοίκηση του κατεχόμενου
βορειοανατολικού τμήματος της κυπριακής
δημοκρατίας.
Επισημαίνεται ότι η
τουρκοκυπριακή κοινότητα έχει αποδυναμωθεί
πληθυσμιακά λόγω χρόνιας μετανάστευσης.
Έτσι έχει ενδυναμωθεί ο ρόλος των εποίκων
από την Ανατολία, που εγκατέστησε η
Τουρκία μετά την εισβολή και κατοχή από
το 1974, καθώς και των απογόνων τους. Πέρα
από την εισβολή, την κατοχή και τους
διωγμούς, η βίαιη πληθυσμιακή μεταβολή
συνιστά έγκλημα, σύμφωνα με το διεθνές
δίκαιο.

ΚΙΜΩΝ Ε. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ

Ας δούμε ορισμένες
πτυχές της ιστορίας, καθώς και κάποιες
αναλογίες ή και διαφορές με άλλες
περιπτώσεις στο διεθνή χώρο.
Το Ηνωμένο Βασίλειο,
ως Μεγάλη Βρετανία τότε, αρνήθηκε στην
ελληνική και χριστιανική πλειοψηφία
του 80% των κατοίκων της Κύπρου το δικαίωμα ένωσης με την σύμμαχο (και εντός του
ΝΑΤΟ) Ελλάδα το ’50. Αυτό συνέβη παρότι
είχε προηγηθεί πρόταση για ένωση, ως
δέλεαρ για την εμπλοκή της Ελλάδας στο
πλευρό των Άγγλων, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο
Πόλεμο. Η αποδεκατισμένη από αποικίες
και οικονομικά κατεστραμμένη Μ. Βρετανία
του ’50 με τη στάση της ενίσχυσε και
πόλωσε τον αλυτρωτισμό των Ελλήνων. Υπό
την στρατιωτική ηγεσία του γνώριμου
στους Βρετανούς, πρώην αρχηγού της
κατοχικής αντικομμουνιστικής οργάνωσης “Χ” Γ. Γρίβα στην Κύπρο (ΕΟΚΑ), οι Έλληνες
της Κύπρου δεν κατάφεραν στην πρώτη
μετεμφυλιακή περίοδο και κατά την φάση
εμπέδωσης του Ψυχρού Πολέμου, το
«αυτονόητο», την Ένωση. Η βρετανική
πολιτική διευκόλυνε την ανάδειξη του
μειονοτικού «τουρκοκυπριακού» παράγοντα,
δηλαδή την ανάμιξη της Τουρκίας σε μια
λογική που θα την λέγαμε «διαίρει και
βασίλευε», όπως άλλωστε έγινε και γίνεται
κι αλλού. Ουσιαστικά πέραν των άλλων,
με την στάση της Μ. Βρετανίας, το ΝΑΤΟ
και ο αντικομμουνιστικός «ελεύθερος
κόσμος» στερήθηκαν εν δυνάμει συμμαχικό
έδαφος, διοίκηση και λαό. Όμως το
λειτουργικό στρατιωτικό πλεονέκτημα
για τη Δύση διατηρήθηκε μέσω των αγγλικών
βάσεων.
Προ έτους το Ηνωμένο
Βασίλειο πίεσε για την μη αποχώρηση και
ανεξαρτησία της Σκωτίας. Τελικώς μετά
από υποδειγματικό και αξιοζήλευτο
δημόσιο διάλογο, μέσω του δημοψηφίσματος
παρέμεινε, μέχρι νεωτέρας, Ηνωμένο
το Βασίλειο! Μια ένωση λοιπόν αποφεύχθηκε
το ‘50, μια άλλη διατηρήθηκε το 2014.
Το επίθετο ενωμένος
(-η, -ο), είναι κρίσιμο και θα μας απασχολήσει
παρακάτω.
Ο δικοινοτικός διάλογος
στην Κύπρο μετά από δεκαετίες παραχωρήσεων
από ελληνοκυπριακής, δηλαδή ελληνικής
πλευράς, φαίνεται πως θα οδηγήσει σε
ένα νέο σχέδιο συμφωνίας ή και συμφωνία
για την «επανένωση» της Κύπρου.
Έχουν εκφραστεί αρκετές
ανησυχίες για το κατά πόσο μπορεί να
προκύψει εντός του συγκεκριμένου
συσχετισμού δυνάμεων, λύση που θα ενώνει
ουσιαστικά το νησί. Δηλαδή δίχως να
παραδίδει και το ελεύθερο νότιο και
δυτικό τμήμα στον έλεγχο της Τουρκίας.
Έτσι ορισμένοι εισηγούνται άρνηση του
καταστροφικού συμβιβασμού και ανεξάρτητη
πορεία για την ελεύθερη Κυπριακή
Δημοκρατία.
Εδώ εστιάζουμε σε δύο
λεπτομέρειες. Η πρόσφατη αφορά την
ολοκλήρωση αγωγού μεταφοράς νερού από
τη Τουρκία στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα
της Κύπρου, κάτι που επιλύει υδρευτικά
προβλήματα της τουρκικής διοίκησης.
Στα πλαίσια υδροηγεμονίας και
υδροδιπλωματίας (βλέπε Γ. Στουρνάρας,
2013), αναμένεται να χρησιμοποιηθεί και
κατά την «λύση» του Κυπριακού. Η παλαιότερη
πληροφορία συνίσταται στο γεγονός ότι
μετά την εισβολή η ελεύθερη Κύπρος έχει
αποστερηθεί τους κυριότερους υδροφορείς,
όπως τα σημαντικά υδατικά αποθέματα
του νησιού στο όρος Πενταδάκτυλο, εκεί
που έχει σχηματιστεί η τουρκική σημαία
προς άρση πάσης αμφιβολίας για τον
αφέντη του βόρειου τμήματος.
Παρά την αποστέρηση
αυτή, η Κυπριακή Δημοκρατία αντιμετώπισε
την λειψυδρία με πλήθος φραγμάτων στο
όρος Τρόοδος και άλλα έργα. Παραμένει
όμως ο κίνδυνος ελλείψεων τόσο λόγω των
αυξανόμενων αναγκών (π.χ. τουρισμός)
αλλά και σε συνάρτηση με την, υπό εξέλιξη
παγκοσμίως και δυσμενή για την περιοχή
μας, κλιματική αλλαγή.
Κλείνοντας την ιστορική
προσέγγιση, υπενθυμίζουμε ότι η υπό την
μορφή «εθελοντών» μαχητών πρόσφατη
«απελευθέρωση»- «αυτονόμηση» και ντε
φάκτο προσάρτηση της Κριμαίας από την
Ρωσία, έχει επικίνδυνες ομοιότητες και
αναλογίες με την εισβολή και κατοχή
στην Κύπρο από την Τουρκία. Στην Κύπρο
και στην Κριμαία η ανάπτυξη ακροδεξιών
πρωτοβουλιών οδήγησε στην παρέμβαση
μιας ισχυρής «μητέρας πατρίδας», που
κατέλυσε το διεθνές δίκαιο. Αυτό και
μόνο φτάνει ώστε ελληνικές κυβερνήσεις
και ελληνικές πολιτικές δυνάμεις σε
Ελλάδα και Κύπρο να κρατούν αποστάσεις
από την πολιτική της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Σε ό,τι αφορά την Τουρκία
δεν πρέπει να υποτιμάται η πρόσφατη
σκλήρυνση του καθεστώτος του Ερντογάν,
που αποδεικνύεται πλέον απολύτως
προσωποπαγές, μετά και την διάρρηξη των
δεσμών με «κινηματικά» ισλαμικά στοιχεία (π.χ. Γκιουλέν). Επίσης την ολοφάνερη
αντιδημοκρατική εκτροπή (…δίχως
στρατιωτικό πραξικόπημα!) διά της
μεροληπτικής στάσης του προέδρου της
χώρας (σουλτάνου κατά πολλούς) Ερντογάν,
υπέρ του κυβερνώντος κόμματος. Κραυγαλέα
είναι η επιδίωξη πόλωσης με τον κουρδικό
πληθυσμό, της προβοκάτσιας μη αποκλειόμενης
ως ενδεχόμενο. Οι πρόσφατες πολύνεκρες
εκρήξεις στην Άγκυρα, ανεξαρτήτως των
υπαίτιων, συνιστούν σκηνικό που σε άλλες
εποχές θα είχε οδηγήσει σε προθέρμανση
των τανκς. Μακάρι η όση και όποια
δημοκρατία στην γείτονα να αντέξει.
Ο γράφων, όπως και
αρκετοί άλλοι, δεν πείθεται ότι η Τουρκία
θα επιτρέψει την αυτόνομη πορεία του
δημιουργήματός της στη βόρεια Κύπρο.
Αντιθέτως μέσω της «λύσης» θα επιδιώξει
τον έλεγχο όλης της Κύπρου και ουσιαστικά
την περαιτέρω «φινλανδοποίηση» (παθητικοποίηση και εξουδετέρωση) της
Ελλάδας έναντι της Τουρκίας με συνέπειες
σε Αιγαίο, Θράκη και όχι μόνο.
Εάν από τις λεπτομέρειες
(…εκεί κρύβεται ο διάβολος!) της
διαφαινόμενης συμφωνίας για τη «Νέα
Κύπρο» δεν προκύπτουν λειτουργικές
λύσεις και αποτροπή παρέμβασης /
καθορισμού κυπριακής πολιτικής από την
Τουρκία, τότε είναι ώρα για απεμπλοκή
από παρελκυστικές συνομιλίες νόθευσης
των κυριαρχικών δικαιωμάτων των Ελλήνων
της Κύπρου, αλλά και των υποεκπροσωπούμενων
τουρκοκυπρίων, τουρκογενών ή/και
εξισλαμισθέντων κατά το παρελθόν Ελλήνων.
Σε τέτοια περίπτωση
προβληματικής λύσης, δηλαδή ενός ακόμη
υβριδίου, δήθεν ανεξάρτητου κράτους, όπως αυτό που θα προέκυπτε από το Σχέδιο
Ανάν, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για
στήριξη του ελεύθερου τμήματος της
Κύπρου. Πρέπει να υπάρχει εναλλακτική
λύση ενίσχυσης. Κι ας διερευνήσουμε
μία:
Ποιος αλληλέγγυος
εταίρος ή υπερατλαντικός σύμμαχος θα
είχε αντίρρηση για Ενωμένη Ελληνική
Δημοκρατία
, μέλος Ευρωπαϊκής Ένωσης
και ΝΑΤΟ (εάν μας θέλουν…). Δίχως
μικρομεγαλισμούς ή/και υπερφίαλη
λόρδωση, με συνιστώντα κυρίαρχα κράτη
Ελληνική Δημοκρατία και Κυπριακή
Δημοκρατία (μία περιφέρεια και μία
νομαρχία είμαστε! Όμως η δυναμική του
αθροίσματος μπορεί να υπερβεί τα
συστατικά μεγέθη). Ως ομοσπονδία ή
συνομοσπονδία; Με κοινό στρατό, κοινά
εξωτερικά σύνορα, κοινή υπεράσπιση
χωρικών υδάτων και υφαλοκρηπίδας, κοινή
και αναπόφευκτα ενιαία ΑΟΖ (βλέπε και
χάρτες στο παράρτημα). Γιατί όχι με
ανεξάρτητες ομοσπονδίες και εθνικές
ομάδες (όπως Αγγλία, Β. Ιρλανδία, Ουαλία,
Σκωτία…). Με πολλαπλές αναπτυξιακές
προοπτικές, διατήρηση των φορολογικών
ιδιαιτεροτήτων εάν κριθεί σκόπιμο. Με
τους ίδιους αντιπάλους στη διεθνή
σκακιέρα, ανοικτή σε συνεργασία με όλους
τους γείτονες (ιδίως αυτούς που εκτιμούν
την λάμψη και ουσία της αρχαιοελληνικής
παγκόσμιας κληρονομιάς ή και υποτμημάτων
της, όπως η περίοδος των Μακεδόνων). Με
σεβασμό σε όσους γείτονες επιδιώκουν
φιλειρηνική μεγέθυνση (όπως ευχόμαστε
να είναι η υπό εξέλιξη «Μεγάλη Αλβανία»), αλλά και υπεράσπιση των Ελλήνων, των
δικαιωμάτων τους και των ατομικών και
κοινοτικών περιουσιών τους εντός
επικράτειας γειτονικών κρατών. Στις
μέρες μας είναι δύσκολο ν’ αναβιώσει
το όραμα του Ρήγα, πόσο μάλλον να
πραγματωθεί. Όμως και οι λαοί ωριμάζουν
και οι συγγένειες στα έθιμα, στη μουσική
και στο χορό, στη καθημερινή ζωή παραμένουν
πολλές. Ας μην αποκλείουμε λοιπόν και
τοπικές υπερεθνικές ενώσεις, με
περισσότερη διαπραγματευτική ισχύ
εντός μεγαλύτερων συσσωματωμάτων.
Η παραπάνω πρόταση
δείχνει διαφορετικό δρόμο από τον
αυτονομιστικό που όλο και περισσότερο
μοιάζει ανεπίστρεπτος στη Σκωτία, στην
Καταλονία κ.ά. στην Ευρώπη, προς διευκόλυνση
όσων παραμένουν μεγάλοι ή/και
ισχυροποιούνται περαιτέρω μέσα στην
Ευρωπαϊκή Ένωση «των περιφερειών». Δεν
πλούτισε η Σλοβακία ούτε τα κομμάτια
της Γιουγκοσλαβίας… Δεν θα ισχυροποιηθεί
η Φλάνδρα μήτε η Βαλονία. Η Ένωση της
Ευρώπης δεν προϋποθέτει νομοτελειακά
μικρότερες ψηφίδες. Ίσα ίσα απαιτεί
μεγαλύτερες και ισόρροπες πολιτικές,
καλύτερους ηγέτες, ενεργότερους πολίτες.
Δημοκράτες πολίτες. Η Ενωμένη Ελληνική
Δημοκρατία προϋποθέτει και μπορεί να
μεταδώσει περισσότερη δημοκρατία. Με
ξεβόλεμα των «ελίτ» (τρομάρα τους…) και
το δίχως άλλο κινητοποίηση του λαού.
Κάθε πολίτης έχει διακριτή ευθύνη,
υποχρέωση. Δηλαδή κούραση για υπέρβαση!
Εδώ ο ρόλος των απόδημων Ελλήνων είναι
κρίσιμος. Η παρελκυστική τακτική άρνησης
δικαιώματος ψήφου και διευκόλυνσης
συμμετοχής στα κοινά είναι σαφώς
επιζήμια. (Η συμπερίληψη ομογενών στα
δημοτολόγια ακριτικών νησιών ενισχύει
την προς ανακήρυξη Αποκλειστική
Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Πρωτόγονα νομικά
κατάλοιπα όπως η έκτακτη χρησικτησία
διαφθείρουν και υπονομεύουν).
Παρά τα όσα προαναφέρθηκαν, το ερώτημα ίσως παραμένει, γιατί δηλαδή να ενωθούμε. Διότι « το μικρό είναι
όμορφο», αλλά και «το μέγεθος μετράει».
Ιδίως όταν αντιμετωπίζεις σχέσεις “καλής” γειτονίας…
Η δυναμική και τα
προβλήματα ενός τέτοιου εγχειρήματος
δεν εξαντλούνται με προσέγγιση ενός,
πόσο μάλλον που αυτός δεν είναι ειδικός.
Χρειαζόμαστε όμως μια δημόσια καταιγίδα
ιδεών για το μέλλον της πατρίδας μας ως
χώρας. Θα ‘ναι χρήσιμη ακόμη και μια
εμπεριστατωμένη απόρριψη των όποιων
ιδεών. Θα μας καταστήσει σοφότερους και
αποτελεσματικότερους για τα εθνικά μας
συμφέροντα.
Εάν στην Κύπρο τα
πράγματα κινηθούν στην κατεύθυνση
απόρριψης δήθεν ενωτικών συμφωνιών, η
Ελληνική Δημοκρατία και η Κυπριακή
Δημοκρατία δεν πρέπει να αναγνωρίσουν
άλλη κρατική οντότητα στο βορειοανατολικό,
κατεχόμενο από την Τουρκία, τμήμα της
Κύπρου. Ό,τι κι αν κάνει η διεθνής
κοινότητα. Το αναγνωρίσει ή όχι.
Εφόσον όμως κατορθωθεί
να προχωρήσει λειτουργική λύση
ανεξάρτητου κράτους στην Κύπρο, ας
αντλήσουμε διδάγματα και λύσεις για
τους εποίκους από την τουρκική
νομολογία/ερμηνεία για την εφαρμογή
της συνθήκης της Λωζάννης επί του θέματος
των ετάμπλις (etablis γαλλιστί) Κωνσταντινουπολιτών. Αν και ήταν Έλληνες
χριστιανοί (Ρωμιοί – Ρουμ),

Τούρκοι υπήκοοι,
κάτοικοι Κωνσταντινούπολης, για τους
οποίους η συνθήκη της Λωζάννης προέβλεπε
παραμονή στην Κωνσταντινούπολη, όπως
αντιστοίχως και των μουσουλμάνων στη
Θράκη, τελικώς εκδιώχθηκαν.

Από τις 350.000 Ρωμιών Κωνσταντινουπολιτών, η Τουρκία επέτρεψε
αρχικώς (έως τους διωγμούς του 1955) την
παραμονή μόνο των «γηγενών» Ρωμιών της
Πόλης, όσων ήταν Κωνσταντινουπολίτες
από πολλές γενιές. Όχι των μεταναστών
από το απελευθερωμένο ελληνικό κράτος
ή και όσων είχαν σουλτανικά διαβατήρια!
Κι ήταν πολλοί κι έφυγαν μετά το 1923,
απέμειναν περί τις 135.000 στην απογραφή
του 1935 . Είχε ήδη εξελιχθεί η ρεαλιστική (!)
«ελληνοτουρκική φιλία» της δεκαετίας
του ’30…
Ήταν λοιπόν εγκατεστημένοι,
όχι ντόπιοι, ιθαγενείς. Μήπως έτσι, και
μάλιστα μέσα από κρατική βία, δεν
κατέστησαν κάτοικοι Κύπρου δίχως
διαβατήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας
οι Τούρκοι έποικοι;
Να ‘ναι άραγε
διαπραγματευτικό εργαλείο για την
ελληνική πλευρά στις συζητήσεις για το
Κυπριακό; Πολιτικό πρωτίστως εργαλείο.
Μήπως είναι απαραίτητο βήμα για μια νέα
ουσιαστική τουρκοελληνική φιλία; Θα
μπορούσε να αποδείξει η Τουρκία πως
είναι «Μητέρα Πατρίδα» υποδεχόμενη και
αποκαθιστώντας αυτούς που κατέστησε
όπλα της και προδιέγραψε να ‘ναι αντικείμενα
της Ιστορίας;
Γιατί όμως οι περί τα
δημοτικά πράγματα να ασχολούμαστε με
τα εθνικά θέματα; Διότι το αυτοδιοίκητο
της χώρας είναι προϋπόθεση για το
αυτοδιοίκητο των δήμων!
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Χάρτες και
σχόλια



Στους χάρτες με χειρόγραφες επισημάνσεις και τα σχήματα που ακολουθούν, βλέπουμε αρχικά τα υδροφόρα στρώματα της Κύπρου (σχ. 1, από Γεωλογία της Κύπρου, 2002).

Πτυχές του Κυπριακού: νερό, πετρέλαιο, διχοτόμηση. Οδηγούν σε Ένωση; 3

Στο χάρτη 1 απεικονίζονται τα διεθνή ύδατα μετά από ενδεχόμενη άσκηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων για χωρικά ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη) στα 12 ναυτικά μίλια. (Από Το Δίκαιο της Θάλασσας, 1994.)

Πτυχές του Κυπριακού: νερό, πετρέλαιο, διχοτόμηση. Οδηγούν σε Ένωση; 5

Στο σχήμα 2 δίνονται σχηματικά οι ορισμοί υφαλοκρηπίδας (δυνητικής ΑΟΖ) και αιγιαλίτιδας ζώνης 12 ν.μ., με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (Από Το Δίκαιο της Θάλασσας, 1994.)

Πτυχές του Κυπριακού: νερό, πετρέλαιο, διχοτόμηση. Οδηγούν σε Ένωση; 7

Στο χάρτη 2 διακρίνονται τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και γραμμοσκιασμένα οι αμφισβητήσεις της Τουρκίας. (Από Ελληνοτουρκικές σχέσεις, 2015.)

Στο χάρτη 3 απεικονίζονται η ελληνική υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας εφαπτόμενες, να παρεμβάλλονται μεταξύ Αιγυπτιακής και Τουρκικής ΑΟΖ (Από Ελληνοτουρκικές σχέσεις 2015.)

Πτυχές του Κυπριακού: νερό, πετρέλαιο, διχοτόμηση. Οδηγούν σε Ένωση; 9

Στο χάρτη 4 καταγράφονται παράνομες παραχωρήσεις θαλασσίων οικοπέδων από την Τουρκία, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας! (Από Η απόρρητη Ιστορία του Αιγαίου, 2005.)

Πτυχές του Κυπριακού: νερό, πετρέλαιο, διχοτόμηση. Οδηγούν σε Ένωση; 11

Αντιστοίχως στον χάρτη βλέπουμε τις παράνομες τουρκικές παραχωρήσεις για έρευνα εντός της Κυπριακής ΑΟΖ.(Από Ελληνοτουρκικές σχέσεις 2015.)

Πτυχές του Κυπριακού: νερό, πετρέλαιο, διχοτόμηση. Οδηγούν σε Ένωση; 13

Ο χάρτης 6 με επισημάνσεις του γράφοντος, ένας χάρτης της “πετρελαϊκής πιάτσας” θα λέγαμε, δέχεται την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου, όμως εμφανίζει την ελληνική υφαλοκρηπίδα και την Κυπριακή ΑΟΖ να μην ενώνονται, αλλά να παρεμβάλλεται η τουρκική σε επαφή με την αιγυπτιακή. (Από Oil and Gas Activity and Concession Map, 2015.)

Πτυχές του Κυπριακού: νερό, πετρέλαιο, διχοτόμηση. Οδηγούν σε Ένωση; 15

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Τμήμα Γεωλογικής
Επισκόπησης Κύπρου, Η Γεωλογία της
Κύπρου
, Λευκωσία 2002.
2. Γεώργιος Στουρνάρας,
Θέματα Υδατικής και Οικολογικής
Πολιτικής
, εκδόσεις ΔΙΑΥΛΟΣ, Αθήνα 2013.
3. Άγγελος Συρίγος,
Ελληνοτουρκικές Σχέσεις, εκδόσεις
ΠΑΤΑΚΗ, Αθήνα 2015.
4. Α. Αλεξανδρής κ.ά, Οι Ελληνοτουρκικές Σχέσεις, 1923 – 1987, Εκδόσεις Γνώση, Αθήνα 1988
5. Δημήτριος Δήμου, Το
Δίκαιο της Θάλασσας
, έκδοση 7ου
Επιτελικού Γραφείου/ΓΕΣ, Αθήνα 1994.
6. Δημήτρης Μηλάκας, Η Απόρρητη Ιστορία του Αιγαίου, Εκδόσεις Το Ποντίκι, Αθήνα 2012

7. CLARKSON Research
Services Limited, Mediterranean Oil and Gas Activity and Concession
Map
, London 2015.

Παρόμοια Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button