Άνθρωποι που αρνούνται να υποταχτούν στη βούληση μιας Πολιτείας, η οποία τους ζητά να κλειστούν στο σπίτι.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2012. Δυστυχώς δεν έχει αλλάξει τίποτε από τότε. Ούτε από την πλευρά των αρχών, αλλά ούτε και στη συμπεριφορά τη δική μας, των πολιτών.
Αναδημοσιεύουμε το κείμενο αυτό, που γράψαμε πριν μερικά χρόνια, όχι για να διαμαρτυρηθούμε στους αρμόδιους (δεν έχει νόημα αυτό πια). Αλλά για να τιμήσουμε τους συνανθρώπους μας που τα βγάζουν πέρα σε αυτή τη ζούγκλα.
Οδύσσεια
Οδός Σουκατζίδη, Χαϊδάρι, ώρα 10 το πρωί. Με γρήγορα μικρά χτυπήματα το λευκό μπαστουνάκι ψάχνει για πέρασμα. Ποιο πέρασμα; Τον βλέπω να αιωρείται πάνω στο κράσπεδο, δίβουλος αν πρέπει να μείνει το πεζοδρόμιο ή να κατεβεί στο δρόμο. Ίσως από διαίσθηση ότι πιο μπροστά βρίσκονται δέντρα, γυρίζει πίσω, παρακάμπτει το παρκαρισμένο αυτοκίνητο δίπλα του και κατεβαίνει.
Η πορεία μέσα στο δάσος θα ήταν ασφαλέστερη, από ότι στο Δάσος, στην κεντρική οδό Σουκατζίδη!
Κινείται γρήγορα στο οδόστρωμα, ίσως και λίγο αγχωμένα. Στρίβει πάλι προς το πεζοδρόμιο, μα γρήγορα το μπαστουνάκι συναντάει τον κάδο σκουπιδιών, στη γωνία Σουκαντζίδη και Καλαβρύτων. Αυτή τη φορά ανεβαίνει στο κράσπεδο και περνάει ανάμεσα από δέντρα και στύλους σημάτων, με το χέρι υψωμένο στο στήθος για προστασία, αφού το μπαστουνάκι εντοπίζει τα χαμηλά εμπόδια μα όχι τα κλαδιά των δέντρων στο ύψος του κεφαλιού του.
Μόνη λύση για να φτάσει στη στάση του λεωφορείου, από τη μέση του δρόμου…
Αφουγκράζεται γύρω του και αφού σιγουρεύεται ότι δεν ακούγεται αυτοκίνητο, κατεβαίνει αποφασιστικά στο οδόστρωμα και με ταχύ βήμα φτάνει στη στάση του λεωφορείου.
Η Οδύσσειά του θα συνεχιστεί σε πιο πολυσύχναστο μέρος, κάπου στο κέντρο τής Αθήνας, όπου θα έχει να αντιμετωπίσει τραπεζάκια, εμπορεύματα, τέντες, μηχανές στο πεζοδρόμιο…
Οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης στο Χαϊδάρι ή οδηγούνται σε απομόνωση στο σπίτι ή γίνονται ήρωες της καθημερινότητας, κυκλοφορώντας σε μια πόλη που τους αρνείται ολοκληρωτικά το δικαίωμα στη μετακίνηση.
Πόσο υποκριτικές μοιάζουν οι διατάξεις για “προσβασιμότητα στα κτήρια”, για ράμπες κτλ., ενώ οι δρόμοι μένουν απροσπέλαστοι;
Πού είναι η φροντίδα για βατά πεζοδρόμια; (βλέπε και εδώ). Πού είναι οι οδηγοί όδευσης τυφλών, τα ηχητικά σήματα στους σηματοδότες;
Χαζές ερωτήσεις, αν απευθύνονται σε μια Πολιτεία η οποία ξόδευε εκατοντάδες εκατομμύρια για επιδόματα τυφλότητας σε “ανοιχτομάτηδες ψηφοφόρους”!
