“ΘΑΝΑΣΗΣ” ή απλά Κούβελας – Το τελευταίο κουτούκι στο Χαϊδάρι

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Κουτούκι: “μικρή ταβέρνα, όπου προσφέρεται κυρίως βαρελίσιο κρασί και φαγητό σε χαμηλές τιμές” (Λεξικό Μπαμπινιώτη). Το τελευταίο κουτούκι στο Χαϊδάρι, όπου κάποτε αφθονούσαν τα μαγαζιά του είδους αυτού, είναι ο “Κούβελας”. Υμνήθηκε κάποτε από τον Πάνο Γεραμάνη ως «στέκι λαϊκό, απλό, φτηνό, οικογενειακό».

ΙΣΤΟΡΙΑ. 1958, το Δάσος Χαϊδαρίου είναι ακόμα δάσος. Αλεπούδες, κουνάβια, τρεχούμενα νερά, τσομπάνηδες και κοπάδια. Ο Ντίνος Κούβελας ανοίγει την ταβέρνα του. Από τότε στο Δάσος άλλαξαν τα πάντα, εκτός από την ταβέρνα τού Κούβελα, η οποία έφτασε αισίως στην τρίτη γενιά της, χωρίς να χάσει τίποτε από τη λαϊκότητά της.

ΚΟΥΖΙΝΑ. Τα μπιφτεκάκια του Θανάση Κούβελα έγιναν θρύλος. Ο μπακαλιάρος σκορδαλιά το ίδιο. Τα κρεατικά σχάρας και οι μεζέδες μετρημένοι, αλλά πάντα top σε ποιότητα και ψήσιμο. Τα ορντέβρ (πατάτες, κολοκυθάκια, μελιτζάνες, φάβα, χόρτα του βουνού) έχουν τη σπιτική φροντίδα της Μαρινέλας –μέλος της τρίτης γενιάς.

ΠΕΛΑΤΕΙΑ. Κόσμος της γειτονιάς, λάτρεις της ρετσίνας, οικογενειάρχες που δοξολογούν τη διπλανή παιδική χαρά, αλλά και στέκι καλλιτεχνών και δημοσιογράφων (άγνωστο πώς το ανακαλύπτουν).

ΑΓΧΟΛΥΤΙΚΟ. Το «παλιό» που διατηρήθηκε αναλλοίωτο, η ανεπιτήδευτη απλότητα και οι χαμηλοί ρυθμοί του προσωπικού ασκούν ισχυρή αγχολυτική επίδραση στους θαμώνες. Από τον Μάιο τα τραπεζάκια έξω, στην πλατεία Λαού (σήμερα Δημήτρη Σκαμπά), λιγοστός φωτισμός, παρέες που κουτσοπίνουν, χαμηλόφωνη συζήτηση. Εδώ, κανένας δε βιάζεται.

ΠΟΥ. Σατωβριάνδου 45, Πλ. Λαού, Δάσος Χαϊδαρίου.