ΑΡΘΡΑ

Η τραγωδία του πολέμου και η “σωστή πλευρά της ιστορίας”

Κώστας Ασπρογέρακας

Τα παραλειπόμενα του συνεχιζόμενου με μορφή τραγωδίας «Ουκρανικού» ζητήματος, και όσα συστηματικά αποκρύβονται γι΄ αυτό.

Για όσους αφιερώσουν λίγο χρόνο, να διαβάσουν ένα προηγούμενα σημείωμά μου για την “Δημιουργική καταστροφή” (βλέπε Δημιουργική καταστροφή, υποκρισία και φαντασία), που είναι οργανικό στοιχείο του κλασικού καπιταλισμού, πολύ δε περισσότερο του «νεοφιλελεύθερου», που εδώ και 40 χρόνια μοναδική του επιδίωξη είναι η ενσωμάτωση όλων των χωρών του πλανήτη με το «καλό», κι αν αυτό δεν είναι εφικτό, με «ωμή βία» στην «ανεξέλεγκτη οικονομία των αγορών», δίνει την απάντηση για το τι σημαίνει, μια ακόμη σύγκρουση, με χαρακτηριστικά απροκάλυπτου πολέμου.

1. Η επιβίωση για 80 περίπου χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, και με το «σύστημα» που αυτή εφάρμοσε, μ΄ όλες τις φανερές και κρυφές στρεβλώσεις του, λειτούργησε ως «αντίπαλο δέος», απέναντι σ΄ έναν καπιταλισμό πανίσχυρο, που με μπροστάρη της ΗΠΑ, αναγκάστηκε να ζήσει έξω απ τα νερά του, υποκρινόμενος ότι είναι πρόθυμος να υπηρετήσει την ΕΙΡΗΝΗ, που μονάχα αλλεργία του προκαλεί, και στο άκουσμα και μόνον, αυτής της λέξης. Έτσι υποχρεώθηκε, σε μια έωλη «ειρήνη» περιμένοντας, πάντα στην γωνία το μεγάλο του αντίπαλο.

Η άνοδος και οι επιτυχίες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, να του αποσπάσουν λίγο περισσότερο ψωμί ήταν πρόσκαιρες, αφού στην συνέχεια, είτε εξαφανίστηκαν είτε μπήκαν στον «ντορό» της εποχής, και μεταλλάχθηκαν σε σοσιαλ-νεοφιλελεύθερα, συντασσόμενα με τους «νόμους και τους προφήτες» του μεγάλου αφεντικού των ΗΠΑ και των ακολούθων τους «διαφωτισμένων» Ευρωπαίων.

2. Μια παρένθεση: Στην περίοδο της Γαλλικής επανάστασης, και με την επικράτηση των «τρομοκρατών» Ροβεσπιέρου κλπ. (το περιβόητο «Θερμιδώρ») ο σύντροφος του Ροβεσπιέρου, Κουτόν, ύστερα απ΄ την δολοφονία του Μαρά, αναρωτήθηκε, απευθυνόμενος στον Ροβεσπιέρο, αν η πολιτική της «Γκιλοτίνας» που εφάρμοζαν στους αντιπάλους τους, τελικά θα στρεφόταν και εναντίον τους. Η απάντηση του Ροβεσπιέρου ήταν: «Η επανάσταση υπακούει σε έναν και μόνον νόμο, τον δικό της, μ΄ ότι αυτό συνεπάγεται».

Ο Πόλεμος είναι Πόλεμος, και γεννάει θανάτους, πόνους, δυστυχία και οικονομική εξαθλίωση στην συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων. Ο καπιταλισμός έχει τους «κανόνες» τους. Και η εφαρμογή τους είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για την «επιτυχία» του. Πολύ περισσότερο, σήμερα, που δεν αντιπαλεύει ο ένας παραδοσιακός, δύο αντίπαλα οικονομικά – πολιτικά διαφορετικά στρατόπεδα, αλλά είναι τρία πλέον μεταξύ τους σχεδόν όμοια ΗΠΑ ΡΩΣΙΑ ΚΙΝΑ.

Αυτά που αποκρύβονται και δεν αποκαλύπτονται, για την σημερινή Ρωσο-ουκρατινή σύγκρουση, είναι τα εξής:

1. “Οι πεισμένοι” ότι βρίσκονται στην «σωστή πλευρά της ιστορίας», είναι ο Μπάιντεν, ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας, κι ο Πάϊατ, το τάγμα Αζόφ της Ουκρανίας (που κατά τον καθηγητή Κλαψή, δεν είναι «νεοναζιστές» αφού δεν ζούσαν την αντίστοιχη εποχή, αλλά «φιλοναζιστές» που είναι…. άλλο πράγμα!!!), η Ούρσουλα φον ντερ Νιμπελούγκεν, η εξαγωγή Δημοκρατίας οι παράπλευρες απώλειες, οι ολιγαρχίες του Πούτιν, και η «ιδιωτικοποίηση της μάνας μας».

Αυτοί που έλεγαν για το «τέλος της Ιστορίας», τώρα είναι «με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας». (πηγή: Στάθης Σταυρόπουλος η «αυλή των θαυμάτων» δρόμος της Αριστεράς» 5/3/22, σελ. 7).

2. «Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Πούτιν είπε στους δυτικούς: «δεν σας αρκούσε που μας νικήσατε στον ψυχρό πόλεμο, μας ταπεινώσατε κιόλας».

Στην Ρωσία παλινορθώθηκε ένα βαθύ ολιγαρχικό καθεστώς καπιταλισμού με μαφιόζικες μεθόδους, άνοιξε η οικονομία της στο ξένο κεφάλαιο, και έπαιξε με την ιδέα να μπει στο ΝΑΤΟ.

Σ΄ ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε λίγο μετά το Ουκρανικό πραξικόπημα του 2014 (αρχιτέκτονας ο Πάϊατ, νυν πρέσβης στην Ελλάδα), ο Χ. Κίνσιγκερ έγραφε: «Ο Πούτιν είναι ένα σοβαρός στρατηγικός νους, στην γραμμή της παράδοσης της ρωσικής ιστορίας» Συνεχίζοντας, λέει: «για τη δύση, η δαιμονοποίηση του Πούτιν δεν συνιστά πολιτική αλλά άλλοθι για να καλύψει την έλλειψη πολιτικής». Ο ίδιος Χ. Κινσιγκερ, γράφει: «Για τους Ρώσους η Ουκρανία δεν θα θεωρηθεί ποτέ μια ξένη χώρα. Η ιστορία της Ρωσίας ξεκινάει με το γνωστό «Κιεβική Ρωσία». Οι γνωστοί πολέμιοι και διαφωνούντες με το τότε σοβιετικό καθεστώς Αλ. Σολζενίτσιν και Γιόζεπ Μπρόντσκι, «υπογράμμιζαν συνεχώς, ότι η Ουκρανία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ρωσικής ιστορίας, άρα και της Ρωσίας».

Το 2015, ο Τζων Μερσάϊμερ, βορειοαμερικάνος καθηγητής στο Σικάγο, όταν η Ουάσιγκτον συναντήθηκε με τις ναζιστικές ουκρανικές συμμορίες, και με συνεργασία, ανέτρεψαν το 2014 τον νόμιμο πρόεδρο και την κυβέρνηση του Βίκτορ Γιανουκόβιτς έγραψε: «η ουκρανική κρίση και η ανάκτηση της Κριμαίας απ΄ τον Πούτιν οφείλεται σε λάθος της Δύσης, και στο αδέξιο χειρισμό των σχέσεών της με τη Μόσχα.

Έκλεισε τα παραπάνω με την εξής αναφορά: «Ποιος Πρόεδρος των ΗΠΑ, δεν θα αντιδρούσε βίαια, εάν η Ρωσία, έστηνε ένα πραξικόπημα στο Μεξικό, ανατρέποντας μια φιλική κυβέρνηση προς την Ουάσιγκτον και αντικαθιστώντας την με ένα αντιαμερικανικό καθεστώς?». (Πηγή: Ατίλιο Μπορόν, Αργεντινός κοινωνιολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες).

Και επειδή «σας κούρασα», που λέει και ο ποιητής. Μια αναλογία, στο επίπεδο της οικονομίας απ΄ το παρελθόν, είναι διαφωτιστική και μπορεί να δώσει εξηγήσεις και για τα παραπάνω. Έτσι ένα οικονομολόγος, ύστερα απ΄ τον Κέυνς, που έδωσε «λύση» στην παγκόσμια κρίση του 1929, για αρκετά χρόνια, ο Γκόνφριντ Χάμπερλερ, είπε «σήμερα είναι πρακτικά αδύνατο, να επαναληφτεί κάτι ανάλογο με την μεγάλη κρίση του ΄29». Η πολύ πρόσφατη παγκόσμια κρίση του 2008 έδειξε ότι όσο αβύθιστος αποδείχτηκε ο «Τιτανικός», άλλες τόσες πιθανότητες επαλήθευσης είχε η πρόβλεψή του, την οποία είχε διατυπώσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο.

Παρόμοια Άρθρα

Back to top button