Οι παραλίες – φυλακές της Αθήνας
Αθηνολόγιο
Θα μοιραστώ μια ιστορία: Λίγα χρόνια πριν και ένα μπάνιο σε μια παραλία που αγκαλιάζει για την αιωνιότητα ένα παραθαλάσσιο κέντρο διασκέδασεως. Το μπάνιο τελειώνει εμείς επιστρέφουμε με τα μαγιώ μας. Παρατήρηση: Παρακαλούμε εδώ είναι μαγαζί τι είναι αυτό με τα μαγιώ! Εγω: Δίκιο έχετε, δεν μας ενδιαφέρει το μαγαζί θέλαμε απλά να πάμε στην παραλία, πως αλλιώς μπορούμε να πάμε χωρίς να περάσουμε από το μαγαζί Απάντηση :Μόνο από το μαγαζί μπορείτε.
Αγαπώ την Αθήνα γιατί την χαϊδεύει η θάλασσα, γιατί έχει ακτογραμμή αξιοζήλευτη. Την λένε μάλιστα αθηναϊκή Ριβιέρα γιατί κάπου αλλού υπάρχει γαλλική Ριβιέρα και όλο αυτό θυμίζει Γκοντάρ και Φελίνι. Θάλασσα σημαίνει ελευθερία, δικαίωμα, χάσιμο. Η παραλιακή της Αθήνας, αυτό το δημόσιο αγαθό σημαίνει κάτι άλλο: Καθαρή παραλία ίσον παραλία posh, exclusive, chic, 60 ευρώ το σετ. Ελεύθερη παραλία, ίσον τόνοι σκουπιδιών, σίδερα στην άμμο, κάγκελα και σιδεροφράκτες. Θυμάμαι κάποιον φίλο που μου είχε πει σχετικά: Μα αν ανοίξουμε τις παραλίες θα μαζευτούν όλοι οι λαϊκοί, οι χοντρές και η πλέμπα. Τελ Αβίβ ακούς;; Εσύ που άνοιξες τις παραλίες σου για όλο τον κόσμο και έγινες διάσημο για όλο αυτό, μοιράζουμε τους ανθρώπους στην παραλία που τους αξίζει. Όχι φίλοι μου τα ίδια ecoli θα τσιμπήσουμε όλοι όσους φράκτες και αν σηκώσουμε. Το νερό είναι δημόσιο αγαθό, όσο αλμυρό και αν είναι, εξάλλου ο ίδιος ο Ποσειδώνας μας το πρόσφερε και ας του το γυρίσαμε πίσω
Σκουριασμένα κάγκελα μέσα στην θάλασσα, η πλαζ του εοτ, δίπλα το ελεύθερο κομμάτι και στο τέλος η παραλία του Πικπα.
